Ես շատ իմաստուն ծերուկ էի։

Այժմ արդեն այն չեմ, համարեք նույնիսկ, որ ես չկամ։ Բայց մի ժամանակ, երբ ձեզանից

Նա միշտ նստում էր պատուհանի գոգին․ այն կողմում, ուր արևը մահանում էր օրվա վերջին, ինչպես հոգնած թիթեռնիկը՝ ապակու վրա: Նրա ձեռքերը կային, բայց չէին շոշափում, նրա աչքերը կային, բայց չէին տեսնում, միայն հիշում էին:

Երեք տարի առաջ այս օրը մեր ազգային պոեզիան մեծ կորուստ ունեցավ. վախճանվեց վերջին մեծ պոետներից մեկը՝ Ռազմիկ Դավոյանը: Եվ հունվարյան կորստաբեր այս օրվա մեջ անվերջ հնչում է նրա մեծ

Բայց ինչու

Չի ուզում գնալ հյուրը: Ինչո՞ւ չի ուզում: Հաց արդեն կերել է: Կինը նույնիսկ ավելացրեց նրա ափսեում խեղճ կենդանու դոշի փափուկ կտորները, հավանաբար հենց այն հատվածը, որտեղ բաբախել է կենդանու սիրտը՝ կանաչ դաշտերի մասին երազող: Հետո քաղցրավենիքներ