Կոշկակարների բուդկաները, աշխարհի որ ծայրում էլ լինեն, նման են իրար։ Հաճախ կամ համարյա միշտ՝ կոշկակարներն էլ։ Եվ եթե, ասենք, Ռուսաստանի, Ղազախստանի կամ Գերմանիայի որևէ քաղաքում մտնես կոշկակարանոց, քեզ կթվա, թե մեղրեցի Վանիկը, կամ ավանցի Սամ�

Դե արի ու հարյուր տարեկան մարդուն հույս տուր: Երեկվա մայրամուտների մեջ թրջված աչքերին նայիր ու ասա, որ վաղն արև է ծագելու: Նույն այդ աչքերի մեջ պատյանը դրված ժանգոտ դաշույները տես ու խոսիր քաղաքում նոր հայտնված քամու բերած ծաղկահոտից: Համա�

Առավոտյան ժամը հինգի հեռախոսի զանգը չարագուշակ է։ Հաստատ։

Դպրոցի դիրեկտորը

Դատավորի աթոռին ես էի նստած։ Չորս մեղադրյալ կանանցից երեքը գլխիկոր էին, մեկի հպարտությանը չափ չկար։ Վերնաշապիկս, սև փողկապս, արդուկած պատմուճանս, գլխարկս, ակնոցս, �

Դու, իհարկե, լավ պրծար: Վերելակը փչացել է, իսկ դա, գիտես՝ նշանակում է մարդիկ նույնիսկ տասնչորսերորդ հարկից ոտքով են իջնում, ու ինչն ավելի սարսափելի է՝ բարձրանում: