Ժամը 15:30 էր, նոր էի նախաճաշել, ուշ էր նախաճաշի համար… Ինչ-որ մեկի հոգին ցնծում էր, իմը զարմացած էր հուսահատության աստիճանից։ Անորոշությունը երբեմն այնքան մոլորեցնող է լինում, որ թվում

Վերջապես լույսը բացվեց։ Ամբողջ գիշեր ծխախոտ էր, որ մոխրանալու հերթը խախտելով առաջ էր անցնում, ես էլ զիջում էի։ Տարիներ էին անցել այն օրվանից, երբ պապիս խոստացել էի գտնել նրա տունն ու սրբատեղ դարձնել։ Արագ լվացվեցի, վերցրի երկո�

Կնանիք ձախ կողմում էին նստած: Որ Մեսրոպի հոր դրած՝ արդեն ճռճռացող ու մկները կերած դռնից ներս էիր մտնում, հենց ձախի վրա կնանիք էին՝ կողք կողքի՝ պրպտացող հայացքներով, ոսկի մատանիներով, բայց ոսկրացած ձեռքերով: Իմիջիայլոց, Մեսրոպի հերը դռան վր�

Գարունը վաղուց էր անցել՝ չնայած մոտենում էր: Որոշեց, որ ամենափափուկ շորը պիտի հագնի՝ տնից դուրս գալիս: Բժիշկն ասել էր. «Չորեքշաբթի կգաք»: Դեղին էր՝ հա՛մ շորը, հա՛մ արևը թաքցրած ամպը: Նույնիսկ ավտոբուսն այդ օրը դեղին էր: Պատուհանի կողքը

«ArtCollage»-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում ամերիկյան գրականության ամենահետաքրքիր հեղինակներից մեկի՝ Մերի Ֆլաների Օ'Քոննորի հայտնի՝ «Լավ մարդ գտնելը դժվա