«ArtCollage»-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում Գեղեցիկ Մարգարյանի «Կիսված խաչքար» վիպակից ևս մեկ հատված:

Բա տեսողությունը կորցրած մարդն ո՞ւմ է փնտրում պատուհանի մոտ: Հասկանալի է՝ շոշափելով կամ շատ էլ վարժ մոտենում է, նույնիսկ բացում է, բայց որ ի՞նչ: Ինքն ո՞ւմ է կարոտում, կամ ինչի՞ն: Նպատակը՝ նրա կարոտի, ո՞րն է: Լավ, ասենք, եկավ, տեսնելո՞ւ է, ռազմի

Ձյունը վերջապես եկավ՝ ուշացած, կույս աղջկա պես, շորորալով, գեղեցիկ:
Թանձր ամպերի մեջտեղում ցցված տաճարի գմբեթները թույլ թրթռում էին ոսկեգույն լամպերի պես: Երկինքը կամաց արձակում էր թաքնված խառնար�

-Էս մեկը կտանեք Ոսկեհատին, էս մեկը՝ Վառլոյաց տուն, էս մեկը՝ Հովհաննեսաց կտաք։ Մեսրոպ, դու էլ սա տար Վիկտորյա տատիին։

«Անանունը» անշարժ մարդն է, նա անկարող է շարժվել, այս մարդը չի կարողանում խոսել, բայց և անկարող է լռել։ Մի մոխ