Իմ կինոն էնքան սև ու սպիտակ էր առանց քո մեծ, սիրուն սև աչքերի: Առանց քո սուր ու խիտ թարթիչների, որոնց վրա մարդ կարող է իր երազները դնել ու օրորել անվերջ: Իմ ճանապարհն էնք�

Ես ամեն իրիկուն մտքերում իմ լքում եմ այս Երկիրը, ինչպես հանգուցյալն իր սիրելի մարմինը և ամեն առավոտ վերադառնում եմ տուն՝ մաշված թափառականի նման։ Ամեն բան հուշում է՝ այս Երկիրը կործանվում է, լքի՛ր այն։ Գնա՛, հանգիստ ու խաղաղ ապրիր օվկիանոսի

Ոչ ոք չի իմանա

Թե

Երազում էր հաջորդ կյանքում նկարիչ լինել։ Այս մեկն անհուսորեն կորսված էր։ Ո՛չ վրձինով էր կարողանում մի բան նկարել, ո՛չ լուսանկարչական սարքերով։ Ամեն անգամ, երբ նկատում էր գեղեցիկը, ագահորեն ճպճպացնում

Տան փոքրն էր։ Վատ էին ապրում ու բոլոր բարեկամներն ու անծանոթներն ասում էին միաբերան.