/Էսսե, հատված/

Ես մեծացել եմ գրքերն ու հացը համբուրելով։

Այսօր մեր բանաստեղծական մտքի մեծերից մեկը՝ Վահագն Դավթյա�

Ծովը ծանր էր: Տասներկու տղամարդ՝ մեկը մյուսից հաղթանդամ, քաշում էին, տպավորություն էր՝ ծովը, որ դատարկվի, բայց իրականում ուռկանը՝ որ հանեն: Անդադար անձրևը երկնքի ապարդյուն հուշումն էր, որ ծովի հատակը տեսնելու մարդու ձգտումը ձախողման դատապ�

Սիմոնյանն աշխատում էր Գավառի պետական թատրոնում: Այսինքն չէր աշխատում, թատրոնում աշխատում է մաքրուհին, հանդերձարանի պատասխանատու տիկինը, տնտեսվարը, հագուստ, վարագույր կարողը, դեկորացիա սարքողը, լուսա�

Փոքրը քնած էր, մեծը՝ արթուն, երբ առաջին անգամ գնաց: Մեծը՝ գանգուր, արևագույն մազեր ուներ, նոր տեղացած ձյան պես ճերմակ մաշկ ու ծովագույն աչքեր՝ էն որ ո՛չ կապույտ են, ո՛չ կանաչ, կամ և՛ կապույտ են, և՛ կանաչ: Փոքրը սևուկ էր, մուգ շագանակագույն աչքե