Ձյունը վերջապես եկավ՝ ուշացած, կույս աղջկա պես, շորորալով, գեղեցիկ:
Թանձր ամպերի մեջտեղում ցցված տաճարի գմբեթները թույլ թրթռում էին ոսկեգույն լամպերի պես: Երկինքը կամաց արձակում էր թաքնված խառնար�

-Էս մեկը կտանեք Ոսկեհատին, էս մեկը՝ Վառլոյաց տուն, էս մեկը՝ Հովհաննեսաց կտաք։ Մեսրոպ, դու էլ սա տար Վիկտորյա տատիին։

«Անանունը» անշարժ մարդն է, նա անկարող է շարժվել, այս մարդը չի կարողանում խոսել, բայց և անկարող է լռել։ Մի մոխ

Ժամը 15:30 էր, նոր էի նախաճաշել, ուշ էր նախաճաշի համար… Ինչ-որ մեկի հոգին ցնծում էր, իմը զարմացած էր հուսահատության աստիճանից։ Անորոշությունը երբեմն այնքան մոլորեցնող է լինում, որ թվում

Վերջապես լույսը բացվեց։ Ամբողջ գիշեր ծխախոտ էր, որ մոխրանալու հերթը խախտելով առաջ էր անցնում, ես էլ զիջում էի։ Տարիներ էին անցել այն օրվանից, երբ պապիս խոստացել էի գտնել նրա տունն ու սրբատեղ դարձնել։ Արագ լվացվեցի, վերցրի երկո�