Գիշերն անկոչ հյուր էր այդ կողմերում: Ու խնդիրն արնահոտ զգացող սոված գայլի ոռնոցը չէր, ոչ էլ նույնիսկ պարտաճանաչ թշնամու անթիվ կրակոցները և կամ երեխաների հուսաբեր լացի իսպառ բացակայությունը. խնդիրն աստղաչափ հիշողության ծանրությունն էր, որ

-Սոված ա,-Սոնան զսպում էր արցունքները:

-Չէ, ատամ ա հանում,-Դավիթը վեր կացավ մահճակալից:

Մարդկանց ու ոչխարների կռիվ էր սկսվել: Ընդ որում պատերազմ հայտարարողը ոչխարներն էին: Վերհիշելով իրենց մուֆլոնական անցյալը՝ սևով, սպիտակով համախմբվել էին ու հարձակվել: Ընդ որում, դարերի ընթացքում լավ ուսումնասիրելով մարդկանց՝ հասկացել էին

Շորերը կոկիկ դասավորեց դարակում: Մի շորեր էլ լինեին: Սև, վրան լայնացած շրջազգեստ, մոխրագույն պիջակ, հագին եղած միակ ծաղկավոր շորը, մեկ էլ օժիտում եղածը: Ցեցի դեմ բաց սրվակով օծանելիք դրեց դարակում ու պինդ փակեց պահարանը: Սկոչով: Հետո վերցրեց

Բացի յոթանասունմեկ հազար հինգ հարյուր վեց բնակչից, ոչ մի հետաքրքիր բան չկար քաղաքում: Սովորական, անգույն շենքեր էին՝ առանց ճարտարապետական յուրահատուկ ձեռագրի կամ ոճի, որևէ տեսակի թատրոն կամ ժամանցի վայր չկար, նույնիսկ սրճարաններ չկային. խ