Արդեն տասներկու տարեկան էր, բայց դեռ չիշիկ էր անում տակը: Խեղճ մերը մետրով էր ցելոֆանի տոպրակն առնում, որ գիշերները փռի տակը՝ ներքնակը խոնավությունից չհոտի: Հերն էլ գլուխը կախում էր ամեն անգամ, երբ տղերքով խմում էին «որդիների կենացը»:

Սիրո նամակը «ես»-ով չի սկսվում: Այսինքն չես կարող նրան գրածդ նամակն սկսել նույնիսկ «ես քեզ սիրում եմ»-ով: Եթե սիրում ես, ի՞նչ «ես»... Կամ եթե սիրում ես, ի՞նչ նամակ, կամ սիրելու դեպքում, ի՞ն�

Այս տանն ապրում են

-Երկու տող էլ մեր մասին գրի, էլի,-ասում կամ հեգնում է բարեկամս, որին հանդիպում եմ մեկ ուրիշի հան

Բա տեսողությունը կորցրած մարդն ո՞ւմ է փնտրում պատուհանի մոտ: Հասկանալի է՝ շոշափելով կամ շատ էլ վարժ մոտենում է, նույնիսկ բացում է, բայց որ ի՞նչ: Ինքն ո՞ւմ է կարոտում, կամ ինչի՞ն: Նպատակը՝ նրա կարոտի, ո՞րն է: Լավ, ասենք, եկավ, տեսնելո՞ւ է, ռազմի

Կնանիք ձախ կողմում էին նստած: Որ Մեսրոպի հոր դրած՝ արդեն ճռճռացող ու մկները կերած դռնից ներս էիր մտնում, հենց ձախի վրա կնանիք էին՝ կողք կողքի՝ պրպտացող հայացքներով, ոսկի մատանիներով, բայց ոսկրացած ձեռքերով: Իմիջիայլոց, Մեսրոպի հերը դռան վր�