Քաղաքում, որտեղ նոյեմբերին տաք է, բայց մարդիկ մրսում են, մի լավ պոետ կա՝ ծաղկի անունով: Մի օր կենսատու այգի է մտել ու գտել «նանիր» բառը: Խոտ է՝ խորհրդավոր առաքելությամբ: Պարզվում է՝ առավոտյան աճում է, կեսօրին՝ ծաղկում ու մայրամուտին թոշ

Լույսը վառեց Արեգը: Հետո ոտքերը դռան մոտ սրբեց ու ներս մտավ, չնայած՝ դռան մոտ ոչ մի շոր էլ չկար: Բնազդաբար, ասես հիշել-զգալով, որ երազանքի վրա եթե քայլում էլ են, ապա միայն մաքուր ոտքերով:

Մի մարդ քայլում էր փողոցում: Բայց աշխարհում հազարավոր քաղաքներ կան, այդ քաղաքները միլիոնավոր փողոցներ ունեն, ու ամեն օր միլիոնավոր մարդիկ քայլում են ինչ-որ փողոցում: Սա այնքան երկար է շարունակվում, որ էլ հետաքրքիր չէ, արևածագի պես, կամ մայր�

Էդոյի խանութում հացը միշտ թարմ էր, երշիկը՝ յուղոտ, «սեմոչկան»՝ աղի, օղին՝ սառը: Բակի միակ խանութի տերն ամենահայտնի մարդկանցից մեկն էր բակում: Բոլորը գիտեին, որ «Էդոն նիսյա ոչինչ չի տալիս, բայց սիրուն ընտանիք ունի», ընդ որում հենց �

Հայելու առաջ նստածն Ավետիսն էր: Առաջ, երբ պատերազմ էր սկսվում, առաջինն էր գնում, հիմա, երբ գնալու համար ոտքեր չունի, պատուհանի մոտ չի նստում, հայելու դիմաց է նստում: