Աքլորի հետ էր զարթնում: Ոտքերն ինքնուրույն գտնում էին մահճակալի տակ սիրուն դրված հողաթափերն ու սկսվում էր ամենօրյա քստքստոցը: Հատուկ առավոտյան արարողություն էլ կար. մոտենում էր հայելուն ու ասում.

-Պիտի խմես, -ասաց՝ դեմ տալով ծիրանի մաքուր օղին, որի թանձր տեսքից միայն հասկանում էիր, թե քանի մեղրածոր ծիրան է ճզմվել՝ վստահաբար այլ աշխարհ տանող թուրմն ստանալու համար:

Կաթսան թարս էր դրել գազին: Արդեն հիսուն տարվա կնիկ էր ու առաջին անգամ շփոթել էր լվացարանն ու գազօջախը: Լավ է ջուրը տաք չէր, բրինձը՝ ջհանդամը: Որ հիշում է, թե հայրը ոնց էր վագոններով սնունդ բերում, որի կեսը փչանում էր, մի մասն էլ աղքատներին էին

Ճամպրուկները ծանր էին՝ հիշողությունների պես: Քանի որ ամենաքիչ շորը հայրն ուներ, ընտանեկան տեղաշորը նրա ճամպրուկում էին դասավորել: Մայրը նույնիսկ արդուկել էր, չնայած հասկանում էր՝ մեկ է ճմրթվելու է: Աղջկա ճամպրուկը մանուշակագույն էր ու ամ�

Պատերը պիտի ներկեր: Ո՞վ է տեսել, որ տան պատերը կարմիր լինեն: Առաջ ջահել էին, մեկին՝ արյան կամ սիրո մեջ խեղդելու ցանկությունը մեծ էր, հասկանալի էր: Հիմա ձմեռը չոքել էր դռանը, փառք Աստծո, կարտոֆիլն ու փայտը բոլ-բոլ էին. սոված չէին մնա, չէին մրսի: