Նրան շուկայում տեսա: Բանջարեղենի բաժնում: Երբեք, աշխարհի ոչ մի պատկերասրահում այդպիսի գույներ չէի տեսել: Նաև աչքերի: Ու հագուստի: Շարքում բոլորն էին բանջարեղեն վաճառում, բայց նա դասավորում էր դրանք: Հետո իմացա, որ նա միշտ կանգնում է այն բանջ

Գլորվում է: Թողնում է: Լինում է: Բերում է: Հանդիպում է: Խենթացնում է: Լողում է: Խեղդում է: Տալիս է: Կանչում է: Թողնում-հեռանում է: Հառաչում է: Ճանաչում է: Կորցնում է: Փնտրում է: Կոտրվում է: Խոստանում է: Ճռճռում է: Արթնանում է: Բարձրանում է: Փակվում �

«Էրեխեքը գրել են, որ երեխա են ունենալու, ու իրենք շատ երջանիկ են»: Բայց ինչո՞ւ են էրեխեքը սա օտար լեզվով գրել, և ինչո՞ւ է կինը խնդրում կողքին նստած աղջկան, որ թարգմանի, թե ինչ են գրել: Կինը սրտիկում է:

Ամենևին էլ զինվորական չէր շարքը: Սովորական մարդիկ էին: Գուցե հայրեր, որդիներ, կանայք՝ ոչ այնքան ծաղիկներով, որքան ծաղկավոր շորերով: Տարեց մարդիկ՝ արդեն իրենց հիշողությունների ծովը տեսնող աչքերով, երեխաներ, որոնք դեռ չգիտեին, որ կարելի է դա�

Նավաբեկությունից հետո փշոտ ցամաքը դրախտ էր թվում: Գուցե իսկապես դրախտը հենց դա էր, ամեն դեպքում բոլոր փրկվածները ճանաչում էին իրար, ոչ մի օտար մարդ չկար ու վերջապես կարողանում էին բացել աչքերն ու խոր շունչ քաշել, ինչն աշխարհաստեղծման առաջի