Տուն մուկ էր մտել: Հենց այն օրը, երբ թշնամու վերջին ռմբակոծությունից հետո փլուզվեց քաղաքի միակ գունավոր շենքը՝ գրադարանը, որի պատերին հիմնականում անտաղանդ նկարիչները պես-պես գույներով պատկերել էին հիմնականում տաղանդավոր գրողներին

Ցեցը կերել էր կարմիր շորը: Երկու անգամ էր հագել. մեկը երբ պապան էն ժամանակ Չեխոսլովակիայից բերեց, ու մաման ամբողջ գիշեր, սովետական արդար օճառով ու ավելի արդար ձեռքերով վրայից քերեց պապայի մուգ կապույտ ճամպրուկում հալված  շոկոլադի հետքեր

Դեռ չէր մթնել, օրվա այն ժամն էր, երբ առողջ տղամարդիկ տանը չեն լինում, Աբո պապը մի կերպ մոտեցավ դեղին, մաշված աթոռին, նստեց, սև առյուծի գլխով ձեռնափայտը հենեց դատարկ ծաղկամանով սեղանին, աջ ձեռքը դողալով բարձրացրեց վերև՝ ասես մեկին բարևելու, կ�

Երկու-երեք օր կլիներ, որ աղբը չէր թափել: Առանձնապես չէր էլ հավաքվում. այդ առաջ էր, երբ ամուսինը դեռ կար, տնից մոխրամանի ու ապխտած երշիկի հոտ էր գալիս, հիմա աղջիկներով էին մնացել: Ինքը՝ քառասուն տարեկան, աղջիկը՝ յոթ ու հոր պես գանգրահեր: Քանի ո�

Գիշերն անկոչ հյուր էր այդ կողմերում: Ու խնդիրն արնահոտ զգացող սոված գայլի ոռնոցը չէր, ոչ էլ նույնիսկ պարտաճանաչ թշնամու անթիվ կրակոցները և կամ երեխաների հուսաբեր լացի իսպառ բացակայությունը. խնդիրն աստղաչափ հիշողության ծանրությունն էր, որ