Եւ լույսը՝ փշրվող ապակի,

թափվում է նորից

քաղաքի վրա՝

Իսկ մեռնելն իրոք որ անհնար է, երբ բոլորն ու հատկապես ինքդ շատ ես ուզում։

Էս բառերն արտաբերելով, կամ եթե թույլ տաք՝ մ�

Ժամանակը

Աստծո լռությունն է,

Բանուգործս նամակներ գրելն է: Քե՛զ: Պատկերացնո՞ւմ ես՝ աշխարհի ամենասիրուն քաղաքում, անվարագույր պատուհանի դիմաց, որից երևում է քաղաքը կիսող կեղտոտ գետը՝ ինձ շատ նման, որ գիտեմ աշխարհի բոլոր գույները, բայց չգիտեմ, թե ինչ կա գետի ձախ ափին, որի�

Ոտքերիս տակ հատակը ցնցվում էր։ Վերջին անգամ նման ցնցում զգացել էի նախորդ երեկոյան․ հայրս իմացել էր, որ երեխա եմ ունենալու։ Նշանածս էր պատահմամբ ասել, երբ համոզում էր, որ շուտ ամուսնանանք, իսկ հայրս համ