Ճամպրուկները ծանր էին՝ հիշողությունների պես: Քանի որ ամենաքիչ շորը հայրն ուներ, ընտանեկան տեղաշորը նրա ճամպրուկում էին դասավորել: Մայրը նույնիսկ արդուկել էր, չնայած հասկանում էր՝ մեկ է ճմրթվելու է: Աղջկա ճամպրուկը մանուշակագույն էր ու ամ�

Աստուած ըսավ․ «Մեր պատկերին ու նմանութեանը պես մարդ ընենք․․․․»։

Աստուած իր պատկերովը ստեղծեց մարդը։

Ամենևին չզարմացա, երբ երկրի համար դժվարագույն 2021 թվականին Հայաստանի գրողների միության հրատարակությամբ լույս աշխարհ եկավ ռուս բանաստեղծուհի Ելենա Տամբովցևա-Շիրոկովայի «Հայկական տեսիլներ» երկլեզու ժողովածուն՝ Շանթ Մկրտչյանի թարգմ

Մանդարինի հոտ է գալիս, ուրեմն արդեն նոր տարի է։ Վրաստանից գնած  մանդարինի լիքը տոպրակները ձեռքիս մոտեցա մեքենային, տոպրակները մտովի բաշխեցի բարեկամների մեջ, վերարկուս հագա ու ուղիղ Երևան, բայց Թբիլիսիից ուղիղ Երևան գալ մեր դեպքում հնար�

Պատերը պիտի ներկեր: Ո՞վ է տեսել, որ տան պատերը կարմիր լինեն: Առաջ ջահել էին, մեկին՝ արյան կամ սիրո մեջ խեղդելու ցանկությունը մեծ էր, հասկանալի էր: Հիմա ձմեռը չոքել էր դռանը, փառք Աստծո, կարտոֆիլն ու փայտը բոլ-բոլ էին. սոված չէին մնա, չէին մրսի: