«Ձոն Արցախին». այսպես պիտի կոչվեր այս անդրադարձը, որը սեպտեմբերի 2-ին՝ Արցախի անկախության վերջին տոնին ընդառաջ պիտի գրվեր: Չգրվեց: Վերջին անգամ գրվելու հնարավոր�

Հացի մասին գիտակցական կյանքիս առաջին հիշողությունը տատիկիս հետ է կապվում: Մշեցի Սարինգյուլ տատս ամեն ինչն էր հացով ուտում՝ անգամ յոգուրտը: Իսկ մենք ծիծաղում էինք:

«Այսօր Հադրութի օրն է». ասում են շրջափակված քաղաքի «հյուրերը»՝ տեղահանված հադրութցիները:

Ո՛չ «հետ

Միատոն, միատարր ու «միանվագ» բան չէ բլոկադան, ինչպես շատերին թվում է: Անսպասելի կամ սպասված ու հետո կամաց-կամաց նորմալիզացվող և եթե կուզեք՝ բթացնող իրականություն, երկարատև, չափազանց երկարատև լռո�

Սերն է պակասել, ժողովուրդ, սերը...

Ռեժիսոր Ջեսիքա Վուդվորդի «Լուկան» այս տարի ոչ միայն 20-րդ, հոբելյանական  «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնն է բացել, այլև հայ կինոյի համար յուրատեսակ մի դուռ դեպի նոր հորիզոններ: Հինգ երկրների համա