Մեր տոհմի կանայք երբեք թոնիր վառող, քարից հաց քամող կանայք չեն եղել։ Նրանք այդ ամենի համար բավականին նուրբ, տիպիկ քաղաքային կանայք էին։ Ճաշերը մարմանդ կրակի վրա և շատ ուշադիր եփող, կաթ�

Այնպես պատահեց, որ մի անգամ որոշեցինք ոչ թե ինչպես միշտ կանգ առնել Վանի Նեմրութի հրաբխային լճերի մոտ ու հետ դառնալ, այլ շարունակել ընթացքը այդ խորհրդավոր ու անհասկանալի լեռան՝ ամեն րոպե փակուղի մտնելու պատրաստ ճանապարհով։ Գնանք, տեսնենք, �

«Կանգնե՛ք, ես բան ունեմ ասելու»․․․

«Թո՛ղ իմ ստորագրությունից մահանա պատերազմը, իսկ իմ մահը թո՛ղ լինի հանուն խաղաղության»

Հրանտ Դինք, 1996

Վերջերս ինքնությունների մասին տարբերվող բաներ ասելը նորաձև է, երբեմն էլ՝ արդեն ձանձրալի։

Ինչպես մեկ անգամ արգենտինահայ հեղինակ Ավո Հաջյանն ասաց. «Չգիտեմ ի

Տարիներ առաջ, երբ առաջին անգամ ոտք դրեցի Սասուն, շատ բան այլ էր։ Մուշը դեռ անշուք մի պողոտա էր, Տալվորիկ գրեթե ոչ ոք չէր գնում, Գդորնիի կամուրջը չէին պայթեցրել, Ինգեղի տաճարը չէին պեղել, իսկ Խուլբում դեռ նոր-նոր էին սկսել միրգ ուտել՝ տարիներ �