«Անհավատալի է․․․ Անհավատալի է», -հինգ րոպեն մեկ կրկնում էր ամերիկաբնակ լիբանանահայ Րաֆֆին։ Նա չգիտեր, որ Ջավախքի ճանապարհներով միայն հույսն է արագ անցնում գնում։ Հույսը թե երբևէ այդ ճանապարհը ճանապարհի տեսք կունենա։

Բոլորը շունչ քաշեցին ու ասացին՝ «Վերջ»։ Կարծես թե ցավող ատամ են դեն նետել, կարծես ուսերիցս մի քար է ընկել, կարծես մեզ ոչ ոք չէր հարցրել մինչև այդ պահը՝ մենք ո՞ր «վերջն» էինք ուզում։

Գիշերվա ազանը երկու ժամ էր, որ կանչել էր, լուսաբացն ուշանում էր, իսկ դրսից ապրիլյան հրամայող ցուրտը թափանցում էր Խուլբի Ուսուցիչների հանրակացարանի պատուհանների ճեղքերից ներս։ Այդ փոքրիկ քաղաքում, որը տնկված է Մուշ-Դիարբեքիր ճանապարհին, ա�

Խոնավ, իսկական անտառի սունկը նռով տապակել ուտելու եղանակ էր Իջևանում։ Պարոն Ստյոպայի խորովածանոցից հոգիդ ջերմացնող ծուխ էր բարձրանում, ու դե այդ օրերին ամեն ինչ, ինչ տաքացնելու ունակություն ուներ, ողջունվում էր մեր հոգնած մարմինների կողմ

«Մարդու համար չկա մահ։ Մարդը սիրո մեջ է ծնվում, մարդը սիրո համար է ծնվում։ Եթե մարդ սիրո համար չէ ծնվում՝ է այդ դեպքում կմեռներ․․․