«Սա բոլորովին այն չէ, ինչ ես կարող եմ անվանել իմը», -պնդեց Րինան տխուր, թուլացած ձայնով` Դիարբեքիրի տիպիկ միջագետքյան տաք, գունավոր ու այստեղ վաճառվող աղացած պղպեղի պես կծու փողոցներով քայլելիս:

Ինչպես ամեն բան այս կյանքում, պատանդությունը նույնպես ունի սկիզբ և ավարտ, և այստեղ բացառություններ չկան: Ոչ ոքի համար, ինչպես կանխագուշակում էր սիրելի Սարոյանը, բացառություններ չեն արվելու այս կյանքում: Նույնիսկ ամենաերկար, ամենաձիգ, ամեն

«ArtCollage»-ը շարունակում է իր ընթերցողներին ներկայացնել Սոֆյա Հակոբյանի «Պատանդի օրագիրը» շարքը

***

Ես մի քիչ «սխալ» սասունցի եմ, ու հետևաբար՝ պարել չգիտեմ: Դրա համար այդ օրը՝ բլոկադային հերթական լուսավոր ու հերթական ցուրտ օրը միակն էի, ով չէր պարում Շահումյանի արձանի շուրջ: Փոխարենն իմ ծանր դեղ�

Հավերժ փոքրիկ մեղվապահին՝ Յուկային

Բարձունքները միայն ֆիզիկական բարձունք չեն, դրանք նաև և ավելի շատ հոգևոր են: Մեր հոգու բարձունքներն են՝ պարզ ասած: Ես հավատում եմ դրան: