Անդրանիկ․ մանկուց շատ վեհ տոնայնության մեջ էր լսվում, արտասանվում ու ապրվում այս անունը մեր տանը։ Առնվազն մեկական «Անդրանիկ» կա, երևի, իրեն հարգող ամեն սասունցու տանը, որը հիշում է իր՝ ինչ տեսակ խմորից հունցված լինելը։ Չէ՞ որ Անդրանի

Ծուռ ու ահարկու է Սասուն աշխարհը ոչ միայն իր մարդկանցով, լեռներով ու պատմությամբ, այլև այդ լեռների արանքում ընկած ճեղքերով։ Ինքնության ճեղքերով։ Սարից սար, գյուղից գյուղ, հայացքից հայացք այնքան տարօրինակ ու իրարից տարբեր, որ թվում է՝ ինչ-ո

«Եփրատ»․ կյանքումս առաջին հայերեն բառը որ կարդացի սա էր։ Այն ժամանակ ես դեռ չգիտեի, որ Եփրատը գետ է, ավելին՝ հետագայում կյանքիս տեսած ամենահրաշագեղ գետը։ Այդ անունը գրված էր հորս՝ կանաչ կազմով բ�

Ամբողջ օրը քար լպստած այծերի հոգնած կանչից ու կթվորուհիների արաբերեն աղմուկից զատ ոչ մի ձայն չի հասնում Սասունի այս անկյուն։ Այստեղ հասնելն անգամ մի մեծ պատմություն է, էլ ուր մնաց՝ ձայն հասցնելը։ Բայց

Երևան ասելիս իմ շուրթը չի ճաքում։ Բնավ։ Տարբեր տարիներին տարբեր զգացողություններ եմ ունեցել Երևան ասելիս՝ ամենանվիրական, մանկական վարդագույն սիրուց մինչև անտարբերություն, բայց Երևանը ինձ, ես էլ նրան չենք «ճաքացրել» երբեք։