Երևան ասելիս իմ շուրթը չի ճաքում։ Բնավ։ Տարբեր տարիներին տարբեր զգացողություններ եմ ունեցել Երևան ասելիս՝ ամենանվիրական, մանկական վարդագույն սիրուց մինչև անտարբերություն, բայց Երևանը ինձ, ես էլ նրան չենք «ճաքացրել» երբեք։

«Արցախից հետո կյանքում առաջին անգամ սկսել եմ ամբոխի մեջ ծանոթ մարդ փնտրել ու չգտնել։ Փոխարենը սովորել եմ ամեն մի նոր ծանոթի նմանեցնել անցյալից մեկին»,-վերջերս ասաց իմ հադրութեցի Մհերը։

Այս հունիսի պես զով ու թեթև չէր 2023-ի հունիսը։ Այսինքն՝ չգիտեմ, թե ուրիշ տեղ ոնց էր, բայց Արցախում զով չէր, իսկ արտաքին աշխարհից բնավ լուր չունեինք։ Այդ հունիսի համեմատ երևի բոլոր հունիսներն այսուհետ թեթև են լինելու, ինչպես նաև զով։

Ամեն քաղաք, անշուշտ, իր խորհրդանիշներն ունի՝ պաշտոնական, ոչ պաշտոնական, սիրելի ու ոչ այնքան։ Ու թեև իմ մանկության քաղաքը՝ Կիևն այնքան էր ասոցացվում վայրի շագանակի հետ, որ դրա տերևը հասցրել էր նույնիսկ տեղ զբաղեցնել քաղաքի զինանշանի վրա, այ�

«...Սիրելիներս, գրեցեք լեռների ու դաշտավայրերի մասին: Երգեցեք Վանը: Երգեցեք ծիրանիները, հացահատիկի դաշտերն ու գութանները: Երգ երգեցեք»:

Արշիլ Գորկի