Ոչ միայն որակյալ սպիտակ գինու, գեղեցիկ եղևնիների ու Աղստևի հոսանքի բերած զովությամբ է հայտնի Իջևանը՝ Հայաստանի մշակութային կյանքի երբեմնի «պատվո պահակներից» մեկը:

Իջևանյան հայ�

Տարիներ են անցել այն օրվանից, երբ գրել էի Սասունից Սերքան պապի մասին, որն 90-ականներին Սասունի լեռներում իր շահած-պահած այծերին վաճառել, ամբողջ գումարը տվել էր ռադիո գնելուն, որ լսեր «Էրիվանի» ձայնը: Նա և իր պես շատերը դրանով էին հասկաց�

Լեռան ճանապարհ. այսպես են կոչում տեղացիները Մշո դաշտից դեպի Խութի լեռներ բարձրացող դժվար ու գեղեցկագույն ճանապարհը:

«Ձոն Արցախին». այսպես պիտի կոչվեր այս անդրադարձը, որը սեպտեմբերի 2-ին՝ Արցախի անկախության վերջին տոնին ընդառաջ պիտի գրվեր: Չգրվեց: Վերջին անգամ գրվելու հնարավոր�

Հացի մասին գիտակցական կյանքիս առաջին հիշողությունը տատիկիս հետ է կապվում: Մշեցի Սարինգյուլ տատս ամեն ինչն էր հացով ուտում՝ անգամ յոգուրտը: Իսկ մենք ծիծաղում էինք: