Այդ օրն էլ էր խաշած կարտոֆիլ: Այդ օրն էլ էր հում: Ժենիկն արդեն գիտեր    մարդու տուն գալու ժամը: Դրանից քսան րոպե առաջ երկու անլվա կարտոֆիլ էր լցնում ջուրը, թողնում, որ եռա, այնքան մինչև կարտոֆիլի վ�

Պատը պիտի քանդվեր: Պատը պիտի քանդվեր, որովհետև էն կողմում ծովն էր՝ Անդոյի բոլոր երազանքների մայրաքաղաքը: Չէր հիշում՝ որտեղից մի բիզ էր ճարել: Դրանով էլ քանդում էր պատը: Կինն անցյալ տարի գնաց: Անդոն վստահ էր՝ դեպի ծով: Գլխին մազ չէր մնացել, մա�

Թոշակը Ռուսաստանից էին ստանում, այսինքն՝ շատ էր: Խոպանի 2-րդ տարում Վանիկը լուր ուղարկեց իրենց քաղաք, թե բա Սվետին ասեք՝ նկարվի ուղարկի: Կինն էլ պահարանը բացեց, ամենասիրուն շորը հագավ, հիշեց ձմռան օրերը, որոնց ընթացքում էր միայն խոպանչի մարդ

-Բա ինչի՞ ես նեղված:

Երկրում ամենատարածված հարցն էր: Նախագահը հարցնում էր նախարարին, նախարարը՝ բժշկին, բժիշկը՝ քահանային, քահանան՝ հովվին, հովիվը՝ ծնունդով գե�

Ոչ ոք չէր շտապում: Կային, որ նստել էին իրենց ճամպրուկների վրա՝ ամուր, փակ և գույնզգույն: Կային, որ ծխելու գոտում սրճոտ ատամներով սիգարետի տուփն էին մոխրաման դարձրել՝ գրպանից հանելով նորը, ու դողացող ձեռքերից հաճախ քցում էին կրակայրիչը, հատկ