Նա միշտ նստում էր պատուհանի գոգին․ այն կողմում, ուր արևը մահանում էր օրվա վերջին, ինչպես հոգնած թիթեռնիկը՝ ապակու վրա: Նրա ձեռքերը կային, բայց չէին շոշափում, նրա աչքերը կային, բայց չէին տեսնում, միայն հիշում էին:

Ժամանակը

Աստծո լռությունն է,

Նա վազում էր ծովի ափով և նրան փոքր-ինչ ուրախացնում էր, որ իրենից բացի ոչ ոք չկա ափին:

Ծովը հայացքով կանչում էր արև�

Տղամարդը հավաքեց չոր փայտերը, դրեց իրար վրա ու վառեց  կրակը։ Երկինքը կլանում էր կայծերը ու հետ չէր տալիս, երկինքը սովոր է ամեն ինչ առնել-տանել: Ուզեց լաց լինել, բայց զգաց, որ աչքերը չոր են, նորից փորձեց, էլի չստացվեց, զայրացավ ինքն իր վրա, որ

****

Սա խրամատների երկիր է.