Անցյալ դարի 60-70-ականները ինչպես համաշխարհային, այնպես էլ հայ մշակույթում ոսկի դարաշրջան եղան: Որոնումների տարիներ էին, մարդը փնտրում էր մարդուն: Ու երբ գտնում էր, նա «վերածնվում էր» գրականության մեջ, արվեստում: Մշակույթը դառնո�

Սուրբ Սարգսի տոնից մինչև Մեծ պահք ընկած ժամանակաշրջանում նշվում է Հայ Առաքելական եկեղեցու շարժական տոներից մեկը՝ Բարեկենդանը։ Տոնն ավարտվում է Բուն Բարեկենդանով, որը նշվում է շաբաթապահքերի և Մեծ �

Հավերժ փոքրիկ մեղվապահին՝ Յուկային

Բարձունքները միայն ֆիզիկական բարձունք չեն, դրանք նաև և ավելի շատ հոգևոր են: Մեր հոգու բարձունքներն են՝ պարզ ասած: Ես հավատում եմ դրան:

«Մի հրաշագործ, որ ոչնչից կարող է կերտել ամեն ինչ, մի խենթ, որ վարդերի ճամփան մի կողմ թողած, բոբիկ ոտքերով քայլում է, քայլում է կրակների, փշերի վրայով», -Հենրիկ Մալյանի բնորոշումն է Սերգեյ Փարաջանովին։

Նա համարվում է ապրող անգլիագիր գրողներից թերևս խոշորագույնը, ժամանակակից դասական։ Նրան համեմատում են կինոաստղ Գրետա Գարբոյի հետ, որը հրաժարվելով հանրային կյանքից, ասել էր․ «Ուզում եմ մենակ մնալ&raq