Վահագնն արդեն 10 րոպե էր`հատակն էր նկարում: Նայում էի ու մտածում`լավ, ի՞նչն է այդքան երկար գրավել նրա ուշադրությունը: Շրջում եմ, վերադառնում, չէ, էլի էր նկարում: Նույն կետի վրա էր «նշան բռնել», բայց արդեն ավելի կենտրոնացած ու ջղաձիգ. այն, �

Սավառնող գնդեր, ժանեկազարդ ճերմակ անձրևանոցներ, հայկական գորգեր, բեմ գլորվող նռներ հիշեցնող կարմիր գնդակներ, քամուց թերթվող գրքերի էջեր, խորհրդավոր մթնոլորտ, հոգեթով մեղեդիներ ու խորհրդանիշ-պատկերնե

Ժամանակ առ ժամանակ ստիպված ենք շեղվել աչք շոյող ստեղծագործություններից՝ նախապատվությունը տալով իրականության «հայելուն»։

Ես մի քիչ «սխալ» սասունցի եմ, ու հետևաբար՝ պարել չգիտեմ: Դրա համար այդ օրը՝ բլոկադային հերթական լուսավոր ու հերթական ցուրտ օրը միակն էի, ով չէր պարում Շահումյանի արձանի շուրջ: Փոխարենն իմ ծանր դեղ�

«Եթե հաշտվեմ Արցախի կորստի հետ, կնշանակի`ես հանձնվում եմ. ես ես չեմ լինի»:

«Երբ նայում եմ լուսանկարներիս, ես չեմ կարողանում ընդունել իրականությունը, որ