Կյանքում ամեն ինչ կարելի է կորցնել, բացի հույսից

«Հիշողության ուժը». վերջերս Ստեփանակերտում

-Фрунз, Фрунз, это же Фрунз,- վանկարկումները, որոնք հնչում էին 1977-ին Ռուսաստանում պարզապես ամեն քայլափոխի, մինչև հիմա էլ ֆիլմի դիմահարդար Անահիտ Աղաջանյանի ականջներում են: Այս լուսանկարում Մհեր Մկրտչյա

«Անցյալը մեռած չէ։ Այն նույնիսկ չի անցել», -իր վեպերից մեկում գրում էր Ուիլյամ Ֆոլքները։
«Մենք տարօրինակ ձևով ենք ժառանգում անցյալը։ Մանկության պատմությունների, պղտոր հին բաժակների, դեղնո

Ավետիք Իսահակյանին բնորոշ բնածին ազնվականությունն ու արիստոկրատիզմը ակնհայտ է անգամ նրա արխիվային լուսանկարներում, նույնիսկ եթե Վարպետը Վենետիկում չէ, այլ իր այգում, եթե կոստյումով, փողկապով կամ ձեռնափայտով չէ, այլ սիգարով: Հաստատ տեսած

Սփյուռքի քանդակագործների շրջանում քիչ չեն Երևանում ծնված, հայրենիքում ուսանած ու իրենց ստեղծագործական կյանքը սկսած արվեստագետները։ Վարազի դեպքը, սակայն, այլ էր․ նա ինքնակամ չէր լքել հայրենիքը, այլ պատերազմական  տարիների ստալինյան դա�