Ցանկացած հանճարեղ ու գեղեցիկ ծնվում է ցավով

Ձյուն կգա։ Առա՜տ-առա՜տ, կմաքրի դուրսն էլ, ներսն էլ։ Հետո կտուրի տակի ծիտիկները կվերադառնան։ Բույնը կվերանորոգեն, այս անգամ լրիվ հայավարի․ կցակառույց կսարքեն։ Եկող տարի երևի ջուր կքաշեն։ Ու ՎարՊետը, որ ազատության համն առել է

Օրորոցայինները ինքնաճանաչման միջոց են

Քառսուն օղորմի Արմաղանին, որ չհասցրեց երգել օրորոցային իր թառլան Դավթի համար։ Ու որբացավ Դավիթ հենց օրոր չլսելուց ու պատժվեց Դավիթ իր զավակին օրոր չերգելու համար։

Մինչև մեռնելը ապրել է պետք նախ

Քանի դեռ Փոքր Մհերը դուրս չի եկել ու աշխարհի ջարդը չի տվել, չի քանդել, որ վերակառուցի, քանի դեռ մենք ապրում ենք անմահության, վերակենդանանալու սրբացրած հավատով, այս ապրվող կյանքի համար պ

Չեմ հիշեր կոր, Կոստան, մեղքցի ինծի, ես իմ «Հայր մերս» չեմ հիշեր կոր… Ան ատեն ֆրանսերեն սկսավ արտասանիլ իր թավ ձայնով, և հայը խոսքերը կրկնեց, շունչ առ շունչ։

Շահան Շահնուր

Չեմ դավաճանի ո՛չ այս թշվառությանը, ո՛չ այս գեղեցկությանը

Եվ եթե մարդ համառություն չունի և չունի այն, որ անվանում ենք հայրենիքի սեր, այստեղ չի կարող ապրել։ Այստեղ ապրելու համար սեր պետք է, կրակ պետք է, եզան ճակատով խևություն պետք է։

Կոստան Զար