Երբ պատուհանները փոխեցին, արևն էլ չէր մտնում տան ոչ մի սենյակ: Ապակիները մուգ շագանակագույն էին, նույնիսկ սև, ավելին՝ պատուհանները ձայնամեկուսիչ էին, ու փողոցի աղմուկը տանը չէր լսվելու այսուհետ, ու ամենակարևորը՝ տանն ինչ խոսեին, դրսում չէի
«Սա բոլորովին այն չէ, ինչ ես կարող եմ անվանել իմը», -պնդեց Րինան տխուր, թուլացած ձայնով` Դիարբեքիրի տիպիկ միջագետքյան տաք, գունավոր ու այստեղ վաճառվող աղացած պղպեղի պես կծու փողոցներով քայլելիս:
Րաֆֆին (Հակոբ Մելիք-Հակոբյան) եղել է և շարունակում է մնալ հայ գրականության ամենաազդեցիկ դեմքերից մեկը, մեր ազգային ոգին, գիտակցությունը կոփող եզակի մտավորական, որն իր առաջ քաշած գաղափարներով սերունդն
«Դժոխքը դատարկ է: Բոլոր հրեշներն այստեղ են»: Շեքսպիրյան այս տողերը ոչ միայն նկարագրում են մարդկային իրականությունը, այլև նրա հրեշավորությունից ոգեշնչված Հիերոնիմուս Բոսխի աշխատանքները: