Որքան էլ դառն է եղել հայոց երկրի և հայ ժողովրդի ճակատագիրը, իսկ քսաներորդ դարում՝ առավել ևս, Հայաստանը զարմանալիորեն իբրև լուսավոր մի կետ են ընկալել այն այցելած ռուս (մեծամասամբ՝ հրեական

1978-ի այդ օրը Երևանի Կինոյի տանը ասեղ գցելու տեղ չկար: Մարդկանց հոսքը չէր դադարում, և որքան մեծանում էր նրանց թիվը, շենքն, ասես, ավելի էր ընդարձակվում և տեղ անում մյուսների համար: «Դռները բացե´ք»,-հրահանգել էր օրվա հերոսը: Ժողովրդի մի �

«Ողջույն քեզ, հայ ժողովուրդ, մեղա՜, ողջույն ձեզ Հայության մնացորդներ, հեռվեն, շատ հեռվեն կուգամ… Կուգամ եղեռնի այն դժոխային վայրերեն, ուր Զոհրապներ, Ակնունիներ, Խաժակներ, Զարդարյաններ, Սիամանթոներ, Վարուժաններ, Սևակներ, Տաղավա

Լուսանկարիչ Դավիթ Ղահրամանյանի անունը շատերին է ծանոթ: Արցախյան վերջին երկու պատերազմների, հետպատերազմական ծանր շրջանի և այժմ արդեն չորս ամսից ավելի լիակատար շրջափակման մեջ գտնվող Արցախի առօրյային,

Միշտ նրբաճաշակ կոստյումով, դիրիժորի փայտիկը ձեռքին, կամ ռոյալի մոտ`նոտաների ընկերակցությա