1960-ականները հայ ժողովրդի հոգևոր վերելքի, ինքնագիտակցության ամրապնդման, տնտեսական, գիտական, մշակութային ու մարզական նվաճումների աննախադեպ ժամանակաշրջան էր։ Ընդամենը մեկ տասնամյակում տեղի ունեցան հա�

Րաֆֆին (Հակոբ Մելիք-Հակոբյան) եղել է և շարունակում է մնալ հայ գրականության ամենաազդեցիկ դեմքերից մեկը, մեր ազգային ոգին, գիտակցությունը կոփող եզակի մտավորական, որն իր առաջ քաշած գաղափարներով սերունդն�

Ուղիղ 34 տարի առաջ էին տեղի ունեցել խորհրդային և ռուսական թերևս ամենասիրված «Մաշինա վրեմենի» ռոք խմբի վերջին երևանյան հյուրախ�

Թբիլիսիի կենտրոնում՝ Գուդիաշվիլիի (նախկին Լոռիս-Մելիքովի) փողոցում, իտալական ոճի մի երկհարկանի շքեղ շինություն կա, որը դեռ տանտիրոջ՝ Լադո Գուդիաշվիլիի կյանքի օրոք քաղաք այցելող արվեստասերների համար ուխտատեղիի էր վերածվել։ Այդ հյուրընկա

Միջնադարի վերջին բանաստեղծ և Վերածննդի նախակարապետ Դանթե Ալիգիերիի «Աստվածային կատակերգությունը» (հեղինակն այն անվանում էր «Կատակերգություն», Աստվածային մակդիրն ավելացվել է հետագայում)