Ավարտվեց էտյուդը։

Հոգնած ստեղները

Դեպի մենությունդ փախիր, իմ բարեկամ, ես քեզ խայթոտված եմ տեսնում թունավոր ճանճերից: Փախիր այնտեղ, որտեղ խստաշունչ ու թարմ օդն է փչում:

Մտքերով ընկած՝ քայլում եմ Պասկեւիչյանի սիրելի Երեւան-Չերեւանով։

Քաղաքը մոդայիկ-անդուր խանութների, սուպերմարկե

Ձյունը վերջապես եկավ՝ ուշացած, կույս աղջկա պես, շորորալով, գեղեցիկ:
Թանձր ամպերի մեջտեղում ցցված տաճարի գմբեթները թույլ թրթռում էին ոսկեգույն լամպերի պես: Երկինքը կամաց արձակում էր թաքնված խառնար�

Հերթական ընտանեկան կռվից հետո փախել եմ տնից, եղանակը սրտովս է, հոկտեմբերի մեղմ արևի ցանցի վրա ճոճվող ծառերի շարասյանն եմ նայում երկար,