Էպոսի՝ իբրև բանահյուսական ժառանգության առկայությունն, անշուշտ, վկայությունն է տվյալ ժողովրդի հնադարյա պատմության ու կենսափորձի։ Մյուս կողմից, վերջին շրջանում մեր էպոսի հանդեպ տարատեսակ մոլեռանդ մոտեցումներ են դրսևորվում. գիրքն ընդհուպ

Հայոց միջնադարյան մշակույթի կարևորագույն ճյուղ է եղել ձեռագրերի պատկերազարդումը՝ մանրանկարչությունը։ Եվ ինչպես իրենք՝ մատյանին շողացող այդ պատկերներն են թովիչ, այնպես էլ բառը, որով հայերենում բնոր�

Արցախի մասին պատմագրական հիշատակությունները բազմաթիվ են։ Ամեն ինչ հայտնի է նրա հնադարյան պատմության, մշակույթի, բնաշխարհի առանձնահատկությունների մասին։ Սակայն ոչ մի հստակ բացատրություն ԱՐՑԱԽ անվան ծագման վերաբերյալ։