Օրհնված ես…
Ի հիշատակ Նարեկ Ստեփանյանի՝
44-օրյայում նահատակված ուսանողիս
Ինձ հարցնում են երբեմն՝ ինչու ես գրում:
Հետն էլ պատասխանում են՝ վայ թե փառասիրությունից ես գրում, հա՞, կամ էլ մարդիկ կայանալ են ուզում, ու դա է պատճառը, որ ամեն մեկն էլ դեպի իրեն գնալու համար փորձում է գրել, արտահայտվել:
Չէ՛, սիրելի ընթերցող. ոչ փառասիրությունից, ոչ էլ թե կայանալու համար է, որ գրում եմ…
Տարածություն ազատելու համար եմ գրում՝ ուրախության, ցավի համար, հիասթափությունների ու հույսի համար տարածություն եմ բաց անում, էլի ուրիշ բաների, գուցե մոխրացած-հառնող մի ափ սիրո համար, ով գիտե…
Ներքին ծավալներ՝ ինքս ինձ հասնելու…
Եկեղեցի էլ դրա համար եմ գնում. ավելի ճիշտ, կար ժամանակ, որ դրա համար էի եկեղեցի գնում: Մաս-մաքուր դուրս էի գալիս, ու նոր ապրումների ու հույզերի լիքը տեղ էր ազատվում…
****
Վաղուց է՝ ինչ չեմ գրում ոչինչ, այլ վերա-գրում եմ Իր խոստումներն ինձ, թե՝ տրվելու է, ու թեթևանում եմ մի ներումնաչափ...
Պատիր գոյության չտեսնված ձև...
Պատանեկությանս եկեղեցին սովորական եկեղեցի էր, Աստծո տուն, որտեղ ամեն մտնելիս, ինձանից անկախ, հոսում էին արցունքներս: Ընտրում էի այն անկյունը, որում հնարավորինս ոչ ոք, գրեթե ոչ ոք ինձ չէր տեսնի: Միայն Ինքն ու ես: Ասելիքս երբեմն այնքան շատ էր, որ եկեղեցի հասնելուս ճամփին ինքս ինձ խոսում էի, եթե կոպիտ չհնչի, ասեմ՝ համարակալում էի ասելիքս, որ որևէ բան բաց չթողնեմ:
Մահը հեռու էր, հեռու էին մահվան հետ կապված թե հիմար, թե իմաստուն մտքերը, ես էի ու երկինքն էր, ես էի ու Ինքն էր…
Նոր բան ասած չեմ լինի, թե ասեմ՝ Ինքն էլի անդեմ էր, գալիք օրերի պես, էլի լուռ էր, այսօրվա պես, էլի այնքա՜ն հեռու էր, անցյալի պես…
Բայց այդ ինչի՞ց էր, որ այնտեղից դուրս գալուցս հետո արցունքի կաթիլ անգամ չէր մնում, հոգսի բեռը մի փետուր էր դառնում, լույսն՝ անվերջ, ու կյանքն էլի նոր շնչառությամբ էր թոքերս բացում:
****
Տարիներ առաջ էր…
Ուսանողության տարիների թափառումներիս ընկերուհուն՝ Արուսին, հաճախ էի հանդիպում: Մի օր էլ Արուսը թե՝ արի գնանք եկեղեցի:
-Ինչ կա որ, արի գնանք, թեև մենք միասին ուր ասես եղել ենք, սակայն եկեղեցի՞… Չեմ հիշում:
Ես հարցնում եմ, Արուսը խորհրդավոր լռություն է պահում. տեսնես ի՞նչն է ընկերուհուս կոտրել: Սա այն հարցերից է, որի պատասխանը թեև գիտես, բայց ինքդ քեզ հա տալիս ես՝ նոր պատասխան փնտրելու սպասումով, սակայն էլի միտքդ բերում ու քեզ է հրամցնում իմացածդ:
Առաջվա աշխույժը չկար. որքան էլ ձևացնում էինք, թե ամեն բան լավ է, երբ հոգսաշատ օրերում միասին լինելու ակնթարթներ ենք ունենում:
Ախր ինչն է լավ. ես անցյալի դատարկության ու անորոշ ներկայի թնջուկում, ինքը՝ առաջին հայացքից անհոգ ու երջանիկ, իսկ խորքում՝ հազար ու մի մտածում, որոնցից ոչ մեկի լուծումը իրենից կախված չէ…
Եթե Արուսն ասում է՝ իրենից կախված չէ, ես պատճառ չունեմ չհավատալու: Ինչերի միջով ասես անցել ենք միասին՝ ափեափ լցված երջանիկ պահերից հետո ընդհուպ մինչև երկրաշարժ, պատերազմ, սևումութ տարիներ, էլի պատերազմ, անվերջ պատերազմ…
Բայց հո՞ անցնում էինք…
(Հիմա եկել կանգնել ենք մի տեղում, որտեղից ոչ առաջ գնալ է լինում, ոչ էլ՝ հետ):
Է՜հ, անցնեմ այն հեռու-հեռավոր օրվան…
****
Գլխաշորս պարանոցից գլխիս տեղափոխելով, երեք մատներս միացնելով ու խաչակնքելով՝ նախասրահ մտնել էի ուզում. Արուսը՝ իմ հետևից, գլխաբաց. ինքը նման բաները բնավ չի կարևորում…
Անսովոր լռություն էր, միայն լացի մերթ բարձր, մերթ ընդհատվող ձայներ, իսկ խորանի դիմաց հանգուցյալի մարմին էր դրված:
Թե ինչ կատարվեց ինձ հետ, չփորձեմ բառերի վերածել…
Հետ-հետ գնացի ու վայրկյան անց արդեն դրսում էի…
Մենակ չէի: Հանգուցյալն ուսերիս էր, հանգուցյալը կողքիս էր, հանգուցյալը…
-Մարի՛, Մարի՛, ի՞նչ պատահեց, ինչո՞ւ դուրս եկանք…
Կարծես Արուսը չէր ձայնողը, այլ…
Որքան արագ էի հեռանում, այնքան ահագնանում էր տագնապը. հետս տանում էի հայացքը, որը, չէի հասկանում՝ այստեղի՞ց էր նայում, թե՞ այնտեղից…
Սեղմվել էի ինքս իմ ներսում, շնչահեղձ լինելու չափ սեղմվել էի:
Խաղաղվելու համար գնացածիս հետ էր հայացքը, որն անգամ տեսնել չհասցրի, հայացքից հարցեր էին կախված, հարցերն էլ հավերժականից էին: Ես չունեի դրանց պատասխանները: Նա ծե՞ր էր, թե՞ երիտասարդ, ունեցել էր արդյոք ապրած օրեր, թե՞ սպասել էր այդ վերջին օրվան՝ գուցե թե նոր սկզբի համար…
Բանաստեղծների վկայած՝ ակամա ծնված, զարմանքով ապրած ու կարոտած-կարոտած գնացո՞ղն էր, թե՞ մեկը, ով մի լուսավոր առասպել էր կարծել մահը…
Մինչև տուն հասնելս՝ անվերջ արագացնում էի քայլերս, փորձում էի փախչել, հետևում թողնել նրան. չէր ստացվում: Ինձ համահավասար էր ընթացքը: Քայլ առ քայլ էր: Ապա մենք մեկ դարձանք: Ինքս էի հանգուցյալը, ինքս էի հարցեր տվողը, ինքս էի պատասխաններ չգտնողը…
Երբ անցավ այդ ինքնահետապնդումը, և ուշքի եկա, անծանոթ մի նեղլիկ փողոցում էի, մենակ: Թե որ պահին էր Արուսը հեռացել՝ այդպես էլ չկարողացա հիշել: Այնքան անծանոթ մի փողոցում, որ մոտեցա մի քանի քայլի վրա գտնվող կրպակին ու աշխատողից, որ հաճախորդների բացակայությունից, ինձ տեսնելով, աշխուժացավ, հարցրեցի, թե ինչպես կարող եմ դուրս գալ Մաշտոցի պողոտա: Հնարավոր չէր չնկատել նրա տրամադրության կտրուկ փոխվելը. առևտուր անելու փոխարեն իրեն հարցեր են տալիս, բայցև չպատասխանելը բանի նման չէր լինի...
Գլխի գցեց…
Տուն հասնելուն պես հավաքեցի Արուսի հեռախոսահամարը: Թվում է՝ զանգս դեռ տեղ չէր հասել, որ մյուս ծայրում լսեցի նրա անհանգիստ Մերի՞-ն:
Պարզվեց, որ ընկերուհիս հաճախ էր եղել հոգեհանգստի կարգերի, որոնք անցկացվել են եկեղեցիներում: Գյուղից նոր-նոր քաղաք եկածիս համար էր դա անսովոր, և իմ տարօրինակ վարքն ու իր զրույցին անհաղորդ պահվածքը անկեղծորեն զարմացրել էր Արուսին: Մտածել էր՝ միակ ճիշտ բանը, որ պիտի անի, ինձ մենակ թողնելն է, ու հասել էր տուն, բայց՝ աչքը հեռախոսին պահած…
****
Առաջին անգամվանից հետո եկեղեցում անցկացվող նման արարողակարգերին մասնակցելը ինձ համար ևս սովորական դարձավ:
Հիմա արդեն անսովոր էր առաջին անգամի այնչափ սուր զգացողությունս:
Երբ հոգեհանգստի կամ հուղարկավորման կարգի եմ ներկա լինում հիմա, խաղաղ եմ ու լուռ, ասես ննջեցյալներին հրաժեշտ տալիս մի նոր շարական եմ ուղարկում Աստծո տուն, մի նոր շարական եմ պահ տալիս Երկնքին…
Մի հսկա շարականապարս ունեմ այնտեղ՝ շուրթերիս աղոթք դարձած մրմունջներ: Նրանք ինձնից պոկված կարոտներ են անմեռանելի, ինձանից պոկված, բայց իմ մեջ լցված կարոտներ:
Որքան տարբեր են ու որքան նման, որքան հին են ու որքան նոր, որքան հեռու են ու որքան մոտ, որչափ օտարացած են ու որչափ հարազատ…
Իմոնք են…
Ու ամբողջանում եմ ամեն Աստծո օր, երբ նրանք գալիս-գալիս ու ծվարում են հոգուս տաքուկ մի շվաքում…
****
Դուռը վերջապես բացվեց, ու տեսա, թե ինչպես է դեպի ինձ քայլում մեռյալը...
Երբ էր դա պատահել՝ մեկ օր առաջ, երկու օր, երեք....
Գուցե հենց այն օրը, երբ տեսավ իր Նարեկ թոռանը...
Ավելի ճիշտ, չտեսավ, այլ ասացին իրեն, թե՝ գտել են, բերել են, որ այդ եռագույնով ծածկվածը իր զինվոր բալեն է, իր աչքի լույսն է...
Երկար սպասեցինք փակ դռան դիմաց: Շփոթված, անելիքներս չիմանալով՝ նստել էինք միջանցքում դրված բազմոցին: Նստել էինք, բայց կարծես թե կանգնած էինք մի ոտքի վրա: Երկար ասվածը թվեմ, որ պատկերացնեք՝ որքան երկար:
Այնքան, որ պապին արդեն հասցրի ասել՝ սխալ ենք չէ՞ անում, որ եկել ենք, իսկ եթե… գուցե գնանք… երևի պետք չէր, որ եկանք... մի քիչ էլ մնանք, գուցե թե դուրս կգա… ախր Նարեկից հետո… հը, Լիլի՛թ, ի՞նչ անենք, մի բան ասա… չէ, արի մի քիչ էլ… բայց ախր… Աստված իմ…
Ու այս շարքի թերասություններ, որոնք բոլորը կախված էին մնում ցավոտ տարակուսանքիս ու երերող ցանկությանս արանքում:
Կախված էին մնում հոգու պարտքից…
Միայն ես չէ. Լիլիթն էլ էր փշերի վրա:
Լիլիթը գործընկերուհիս է, Նարեկի ամենասիրելի դասախոսը:
Այդ տարածությունում մենք միասին ենք լինում. Նարեկը Լիլիթի 44-օրյայի դիմանկարն է: Նարեկը Լիլիթի շարունակվող պատերազմն է: Լիլիթն այնպե՜ս է սպասում իրենց երկնային հանդիպմանը, ամեն առիթով խիստ համոզված է ասում.
-Ես Նարեկիս հրաժեշտ չեմ տվել. ես համոզված եմ, որ մենք Երկնքում հանդիպելու ենք...
****
Հենց որ լսեցի՝ տատիկը վատ է, հիշեցի մեր փոխանակած առաջին հայացքները:
Ձիգ ու հավաք կեցվածք, բաց կանաչավուն աչքեր, շուրթերի տակ սեղմված լուռ ցավ, զուսպ մտերմիկություն. այսպես հիշեցի:
Դա մինչև էր…
Երբ դեռ կար ողջ մնացած լինելու այնքա՜ն փափագելի սուտը:
Եթե անգամ հիշեցի էլ, այս պահին դժվար եմ հավատում, որ հիշածս ինքն էր...
Այն օրվա տեսածս մի մամիկ էր, որ մարմնացումն էր 44-օրյայից հետոյի բոլոր հայ մամիկների. Նարեկի մամիկն էր ու Լևոնինը, Դավիթի մամիկն էր ու Հայկազնինը, Արմենինն ու Արամինը, Սարգիսինն ու Մհերինը....
Իսկ ո՞վ էր եռագույնով ծածկված այդ փայտե հավերժական լռությանը խոսեցնել թախանձող տառապյալ կերպարանքը...
Անդեմ ու մարմնազերծ այդ վիշտը...
Ցամաքած երակներով հոսում էր թոռանը գրկելու տենչը...
Աղաչում էր՝ բաց անեն, մի վերջին անգամ տեսնի...
Շուրջիններուն անհաղորդ մամիկի ողբը պատում առ պատում էր, մեկը մյուսից սրտահույզ, մեկը մյուսից մղկտացնող: Մեկ՝ լավ օրերի կարոտածոր ժպիտով, մեկ՝ անդարձության դառնածոր ցավով, աստվածավախ մամիկի՝ օրհնել չհասցրած մրմունջներով էր մերթ, ու մեկ էլ՝ չարացած ու կոշտ անիծախառն բառուբանով....
****
Երկրորդ հանդիպումը 40 օր անց էր…
Կեցվածքը ձիգ ու հավաք չէր, բաց կանաչավուն աչքերոմ մի անսփոփ-մարած հայացք էր մնացել, շուրթերի տակ սեղմված լուռ ցավը երակ առ երակ դուրս էր հորդում, անհաղորդ անծանոթի պես էր նայում, առաջին անգամ հանդիպած-տեսածի պես: Անբարև-անբառ: Այսպես տեսա:
Հետո հասանք զինվորական պանթեոն:
Հետո ծաղիկներ դրվեցին:
Հետո խոսքեր ասվեցին:
Հետո վերադարձանք սգո սրահ:
Հետո հոգեհաց տրվեց:
Հետո պիտի հրաժեշտ տայինք:
Մոտեցա, գրկեցի:
Ասում եմ՝ էլի կգամ…
Ասում է՝ Նարեկս…
Ասում եմ՝ Ձեզ լավ նայեք…
Ասում է՝ Նարեկս…
Ասում եմ՝ Աստված համբերություն տա Ձեզ ու բոլորիս…
Ասում է՝ Նարեկս…
Ասում եմ…
Ինքը թե՝ Նարեկս….
****
Ուսանողական ընկերներով հաճախ ենք փախչում իրականությունից՝ օրերի մռայլում մեր գոյությունը շարունակել կարողանալու համար: Այդպիսի փախուստ-լիցքաթափումները մեր ունեցածից ամենաներն են:
Ծաղկուն այգին ու անգին ընկերներս որքան էլ այլ զրույցի էին տրամադրում, մամիկի հետ վերջին հանդիպումիս տպավորությունը նստած-մնացած էր սրտիս, ու լռությանը տրվելու չափ խոսել էի ուզում…
Դժվար էր իմ ասելիքից մի բան հասկանալը:
Ես ուրվագծեր էի քաշում, որոնք մնում էին մտքիս ստվերում…
Ավերված ձայնս չէր թողնում, որ զգացումներս նախադասություններ դառնան. դողում էր ու կարկամում: Այսպիսի դեպքերում ձեռքերս են օգնության հասնում, բայց հիմա իրենք էլ ստվերներում խեղդվող ուրվագծերի էին նմանվում:
Չէ, թեման փոխել էր պետք:
Միտքս սրտիս անգամ մոտենալ չէր կարողանում, ուր մնաց թե հասներ:
Այդ ի՛նչ հնարով պիտի ընկալվեի, ա՛յն օրվա ապրումս պատկեր դարձնեի՝ ընկերներիս փոխանցել կարողանալու համար:
Եվ պե՞տք էր դա արդյոք…
****
Երբ դուռը վերջապես բացվեց, ու դեպի ինձ քայլեց հանգուցյալը…
Չեք սխալվում, Ճիշտ լսեցիք, հանգուցյալը…
Ես անասելի մի ուժով միայն կարողացա կանգնած մնալ, որ չընկնեմ, մնացած մնամ, որ չփախչեմ. մի՞թե այս ուրվականը իմ տեսած մամիկն է:
…Ամենավաղ հիշողությունը, որ մնացել է մահ կոչվածից, 4-5 տարեկանիցս է:
Ճերմակավուն սավանով ծածկած, ճերմակ մորուքով, սմքած դեմքով չորացած մի պապիկ էր, որ, ինչպես հետո հայրս պիտի պատասխաներ հարցերիս, որոնք ծնվում էին հիշողությանս կցկտուր դրվագները վերականգնելու համար, մենակ էր ապրելիս եղել գյուղի առաջին փողոցի հենց առաջին տանը:
Հիշում եմ, լավ եմ հիշում, որ երբ մայրս ասաց, թե՝ վազեք տուն մտեք, մեռելին տանեն, հետո դուրս կգաք, հետաքրքրասիրությունս ինձ ասաց՝ չէ, ես պիտի տեսնեմ մեռելին:
Հորիցս ժառանգած անուղղելի համառություն, որ հատուկ էր ինձ:
Ու տեսա…
Հետո ամիսներ շարունակ աչքերիս դիմաց էին այն 15-20 հոգին, որ քայլում էին փայտե արկղի կողքերից ու հետևից, տղամարդիկ կողքերից, կանայք հետևից, որում աչքերը փակ պառկած էր ինձ անծանոթ պապիկը (մորս ասած մեռելը), ու, չգիտես ինչու, բոլորը սև շորերով էին, թե՛ տղամարդիկ, թե՛ կանայք:
Ու այդ արկղի առջևից քայլող մի տղամարդ, որ, ձեռքը աչքերին սեղմած, նույն բանն էր հա՜ կրկնում՝ ապի՛ ջան, ապի՛ ջան…
Ու սովորականի պես չէին քայլում, ոտ-ոտ էին առաջ գնում, կանգնում, հետո էլի քայլում, որ դիմացից գնացող տղամարդուց առաջ չանցնեն…
Ես տեսածս այդ մի քանի րոպեն հետո ամեն օր էի տեսնում. տեսնում էի առավոտյան, ցերեկը, գիշերը, անգամ երազում. քնածս տեղը, մայրս էր պատմում, մեկ էլ ճչացել եմ՝ մեռելը, մեռելը, ու արթնացել արդեն մորս անհանգիստ ձայնից, թե՝ քեզ հազար ասի՝ տուն մտի. բանի տեղ չդրեցիր. դե հիմա ինչքան կուզես գոռա ճղի քեզ, պետքս էլ չէ:
Այդ պետքս էլ չէ-ն մինչև առավոտյան արթնանալս կողքիս պառկած ձեռքս ափի մեջ կեսքուն-կեսարթուն վիճակն էր մորս…
Ու քանի՜ գիշեր…
Մայրս…
****
Ուրեմն երբ դուռը բացվեց, դեպի ինձ քայլեց հանգուցյալը: Նրա կողքով գրեթե նրան գրկած, մեծ զգուշավորությամբ քայլում էր միջին տարիքի մի կին՝ դուստրը, որն ասել էր՝ մի քիչ սպասեք, հիմա կկանչեմ ներս, կտեսնեք…
Փակ դռան հետևում մոր սրտով չի եղել աղջկա ասածը:
-Էն կինը եկել հասել է իմ տուն, որ ինձ պառկա՞ծ տեսնի: Ամոթ չէ՞…
Այսպես է ասել ու խնդրել աղջկան, որ հագցնի շորերը, սանրի մազերը և օգնի, որ վեր կենա անկողնուց:
(Երբ մայրս հյուր էր գնում քույրերիս կամ որևէ մեկի տուն, և երբ, շատ հազվադեպ, ստիպված պիտի գիշերեր այդ տանը, շորերով էր պառկում քնելու: Քույրերիս թախանձանքին, թե՝ մա ջան, հանվիր, հանգիստ քնիր, նույն պատասխանն էր միշտ՝ բա ամոթ չէ, որ մեկնումեկն ինձնից շուտ զարթնի ու ինձ հանված տեսնի…
Անուղղելի քրիստոնյա մայրս…
Խեղճության ու միամտության մարմնացում մայրս…):
Երբ տեսա, թե որքան հուզվեց Լիլիթը, փորձեցի պահը թեթևացնող մի բան անել: Առաջինը, որ ծագեց գլխումս, թերևս ամենահիմար միտքն էր.
-Չէիք ուզում, հա՞, մեզ տեսնել…
Ու ժպտում եմ, ու մեկնում եմ ձեռքս, որ բռնեմ ձեռքը…
Ոչ մի արձագանք:
Հետ եմ քաշում առաջ մեկնած ձեռքս, հետ եմ քաշում սրտիցս առաջ ընկնող մտքիս ու սպասում: Նայում եմ Լիլիթին, որ հասկանամ անելիքս:
Լուռ ենք երկուստեք…
Հանգուցյալը դանդաղ, շա՜տ դանդաղ բարձրացնում է ձեռքը, դնում Լիլիթի գլխին ու մրմնջում ինչ-որ բան: Խլացել եմ, չեմ լսում, միայն տեսնում եմ…
Ապա շարժվում է դեպի ինձ.
Մոտ, շա՜տ մոտ…
-Օրհնված ես, օրհնված ես, օրհնված ես…
Ձեռքը գլխիս դրած՝ երրորդում է, ու ինձ է հասնում նրա սմքած ոսկորների նվաղած խշրտոցը.
-Նարեկս, Նարեկս, Նարեկս…
Շուրթերը մի փոքր հեռանում են իրարից. ես ենթադրում եմ, որ ժպտում է, ապա շրջվում է ու, աղջկան հենված, ոտ-ոտ դեպի ննջասենյակ տարվում…
Դուռը ներսից փակվում է…
Մենք սպասումի անիմացության մեջ ենք, որ պիտի դուրս գա մամիկը, պիտի ողջությունից հարցնենք, պիտի Նարեկից հուշեր պատմենք, պիտի հաջորդ այցելություն խոստանանք, պիտի ողջագուրվենք ու դուրս գանք…
Մեզ սթափեցնում է միջանցք մտնող պապի ոտնաձայնը…
Երեք օր անց քայլում էինք հուղարկավորության թափորի հետ…
****
Տուն հասնելուն պես Արուսի հեռախոսահամարն եմ հավաքում: Անջատում հետ է զանգում: Չեմ հարցնում՝ ժամանակ ունե՞ս: Չեմ հարցնում, գիտեմ՝ միշտ էլ գտնում է ժամանակ:
Ինքն ամենաճիշտն է ինձ լսում:
Տղերքից եմ պատմում, Նարեկի տատիկից եմ պատմում, Նարեկից եմ պատմում: Այն որ պիտի մամիկին պատմեի, հիմա Արուսին եմ պատմում.
-Հենց մոտենում էի քոլեջի դարպասին, Պետրոս քեռուց բացի՝ որևէ մեկը դեռ եկած չէր լինում, որ բարևեմ: Ոտքս կախ էի գցում, լսում էի հերթական խրատական սիրուն պատումը, որ հետս էր մնում ամբողջ աշխատանքային օրվա ընթացքում, ողջություն էի մաղթում մեր իմաստուն Պետրոս քեռուն ու քայլում դեպի մուտքի դուռը։
Պատուհանի մոտ կանգնած էր լինում ինքը. բարձրահասակ, ներկայանալի, բարետես, սիրալիր հայացքով: Իմ սրտակեր Նարեկը: Հրազդանից էր գալիս: Շուտ էր հասնում: Մինչև կմոտենայի, ժպիտը դեմքին՝ ներս հրավիրելու ժեստ էր անում: Ես էլ էի ժպտում, մեզ ծանոթ իմ ժպիտով. ասել է թե՝ իրար հասկացանք, չէ՞. տեսել եմ, որ քոլեջում ես. եթե դասին չլինես, բացակայի փոխարեն անբավարար կստանաս...
Անբառ պայմանավորվում էինք:
Գալիս էր լսարան...
Մի քիչ ուշացած էր գալիս, մի քիչ անպատրաստ, մի քիչ այլ տեղերում-երկինքներում իրեն թողած, մեղավորության անզուգական ժպիտն աչքերում…
Բայց հո՞ գալիս էր…
Ես սպասում էի իրեն...
Ու ինքը գալիս էր…
Հեռախոսի այն ծայրից հեծկլտոցի թառանչներ են ինձ հասնում. Նարեկի՞ն, թե՞ իր նահատակված զարմիկ Արամին է սգում ընկերուհիս…
Ձայնս մարում է:
Աչքերիս դիմաց անծանոթ, սակայն Եռաբլուրից ու սոցիալական հարթակներից հարազատ դարձած տղաների դեմքերն են: Չեմ էլ հարցնում՝ Արուս, դու ինձ լսո՞ւմ ես:
Ու շարունակում եմ.
-Ես լսել էի, որ… Ու համոզում էի ինձ, որ… Ու դեռ սպասում էի… Մինչև այն եղերական օրը, երբ գտնվեց ու բերվեց Քերթ գյուղում նահատակված զինվորիս մարմինը, երբ մայրն ասաց, որ ինքը ճանաչել է որդուն, իր Նարեկին, իմ Նարեկին, բոլորիս Նարեկին…
09.07.2023
Գեղեցիկ Մարգարյան