Կորած տողը
Ժամանակը
Աստծո լռությունն է,
որտեղ թաքցնում ենք մեր մեղքերը`
չմտածելով, որ
հրեշտակները գիտեն դրանց տեղը...
Ամեն օր արթնանում եմ
այն ծառի բնում,
որը վկա էր իմ առաջին քայլերին,
որի արմատները փորում են
տիեզերքի անդունդները՝
կորցնելով սահմանները
իրականի ու երազի,
մահվան ու կյանքի միջև:
Երբ դուրս եմ գալիս բնից,
ծնվում է մեղքը...
Աստված գտնում է ինձ
իմ ներսի բոլոր անկյուններում,
Եվ ես նմանվում եմ մանկական
մեծ սենյակի՝
լցված
անսահման խաղալիքներով։
Այդ սենյակում
հավաքվում են բոլոր
այն հոգիները,
որ խաղալիքներ չունեն...
Ես ընդամենը
խաղալիք բաժանող եմ...
Կանգնում եմ ժամանակի եզրին ու
փորձում եմ կարդալ լռության տառերը,
որոնք ծածկում են
մարդկային ճակատագրի
անիմանալի գաղտնիքը:
Մեկը ականջիս ասում է,
որ մեր լռությունը
ավելի բարձր է խոսքից,
եվ հոգու թռիչքը՝
ավելի իմաստալից,
քան արտաքին շարժումը...
Ամեն օր արթնանում եմ
թռչելու փորձերից ուժասպառ,
մի հրեշտակի ճերմակ թևից
բռնած,
ով գիտի իմ մեղքի տեղը...
***
Ես կորած տող եմ, որ մեկը գրել
ու թաքցրել է ժամանակից...
Ամեն օր փնտրում եմ ինձ
եւ գտնում բառեր,
որոնք ինչ-որ պահի հրաժարվել են
դառնալ բանաստեղծություն
և փոխարենը
թափվել որպես անձրև։
Ձմռան մայրամուտում
դառնում եմ թափանցիկ ստվեր,
և փաթիլները իջնում են իմ ներսում,
ինչպես արցունքը՝
չուղարկված նամակների ծրարներին...
Ես քայլում եմ լույսի եզրով,
ուր օրերը հալչում են դանդաղ,
փնտրում եմ իմաստներ
երկնքի և իմ արանքում
ու գտնում եմ կիսաձայն շշուկներ`
որպես պատասխան..
Գիշերը լուսինը գալիս է ինձ մոտ
և ասում, որ մենք շատ նման ենք իրար.
և ես, և նա նույն հայացքով
ենք նայում աստղերին,
ամեն օր սիրահարվում ենք երկնքին,
ու հետո փորձում փրկել
այն բառը, որ մեր մասին է...
Ճիշտ այն բանաստեղծության պես,
որը վախենում եմ գրել։
Լուսինը խոստանում է լռել,
և ոչ մեկի չասել իմ տեղը...
Երևի որոշել է
թաքցնել ինձ որպես
միակ վկա իմ և իմ միջև...
***
Պատուհանիս տակ
կծկվել է լռությունը
և հաշվում է ընկնող կաթիլները․․․
Ժամանակը երբեք այսքան
անձրևոտ չի եղել․․․
Հեռացող աշունը մերթ ծանր է՝
անշարժ քարի պես,
մերթ՝ փափուկ
որպես մետաքսե հուշ․․․
Սպասումը ծիածան է,
որ մեկը թողել է աշնան
վերջին երազում ու հեռացել
պաղ արևի հետ․․․
Աշնան թաց ոտնահետքերին
նկարում եմ չասված խոսքեր,
կիսատ երազներ,
չպատահած հանդիպումներ
և խնդրում եմ, որ տանի իր հետ
և հաջորդ տարի մի քիչ ուշ գա.
այնքան ուշ,
որ հասցնեմ մոռանալ ինձ․․․
Պատուհանից այն կողմ
երևացող հորիզոնը
հուշերի քարտեզ է,
որտեղ չկա ճամփորդ,
չկա ճամփա,
միայն՝ սպասում․․
Ականջներիս մեջ
ամենաբարձր ձայնը
լռությունն է,
ու ես չգիտեմ սպասո՞ւմն է
ավելի երկար,
թե՞ բոլոր ուշացող հանդիպումները...
Վերջին ընկնող տերևի հետ
փակում եմ ներսիս դուռը
և վերադառնում ինձ մոտ․․.
Լացելու չափ տխուր է ներսը,
բայց ես ազատ եմ,
անսահման ազատ՝
ինչպես ամպը երկնքում,
որ որոշել է անձրևելու փոխարեն
պարզապես լողալ․․․
***
Մորս մատների բույրը
հյուսում եմ մազերիս հետ,
գրպաններս լցնում եմ
երազանքներով
և վազում դեպի տունը,
որ իմը չէ արդեն...
Երբ մայրամուտը ներկում է
տան պատերը,
մանկությունս վառում է
մեր ունեցած բոլոր լամպերը,
որ վերադառնալիս
հանկարծ չմոլորվեմ։
Պատշգամբում ժպտում է
իմ հին օրորոցը,
որի մեջ հիմա քամին է քնում,
որը հեքիաթ պատմող չունի...
Վարագույրները դեռ
պարում են նույն պարը,
որ պարում էին, երբ
առաջին անգամ բացեցի աչքերս։
Ծխնելույզին սառած ծուխը
մերթ նամակներ է գրում երկնքին,
մերթ պարզապես աղոթում է.
ես լսում եմ նրա ձայնը...
Այգու խնձորենին
դեռ հիշում է իմ ձեռքերի շոյանքը,
և ինձ է նայում
ճիշտ այն հայացքով, երբ
փոքր ժամանակ նրան նկարեցի
սենյակիս պատին։
Երբ գիշերը իջնում է,
ես հիշում եմ այն բոլոր երազները,
որ թողել եմ բարձիս տակ.
պիտի հետ գնամ, որ տեսնեմ...
Պատուհանագոգի ծաղկամանը
ամեն օր հավաքում է
լուսնի արցունքները,
որ ծաղիկները չթառամեն այնքան,
մինչև չլսեն
իմ նոր բանաստեղծությունը։
Օրերի սանդուղքով
բարձրանալիս
ստուգում եմ գրպաններս,
որ չկորցնեմ
հիշողությանս բանալիները...
Հերմինե Ավագյան