Կլեոպատրան
Գարունը վաղուց էր անցել՝ չնայած մոտենում էր: Որոշեց, որ ամենափափուկ շորը պիտի հագնի՝ տնից դուրս գալիս: Բժիշկն ասել էր. «Չորեքշաբթի կգաք»: Դեղին էր՝ հա՛մ շորը, հա՛մ արևը թաքցրած ամպը: Նույնիսկ ավտոբուսն այդ օրը դեղին էր: Պատուհանի կողքը նստեց, հետո իր կողքի աթոռին մի մայր՝ երեխայի հետ եկավ նստեց, ու ինքը ժպտաց, նույնիսկ կաթնագույն պայուսակը բացեց ու կոնֆետ տվեց երեխային: Նա էլ ժպտաց: Ավտոբուսի մեջ միայն ինքն ու երեխան էին ժպտում:
Հանկարծ հիշեց, որ դա իր տեսած քառասուներորդ ձմեռն է: Սկզբում մաման, պապան կային, ձմեռը տաք էր անցնում, հետո, երբ մաման, պապան գիշերը հիասքանչ երազ տեսան ու որոշեցին, որ էլ չեն ուզում զարթնել, ինքն իմացավ, որ նույնիսկ ձմռանը ծաղիկներ են աճում: Ամեն դեպքում՝ իրեն ծաղիկ նվիրողները երդվում էին, որ հենց նոր են քաղել, հենց նոր ու հատուկ իր համար: Սուտն արագ էր զգում, դրա համար էլ միայն ծաղիկներն էր վերցնում: Չնայած հիմա, որ հիշում է... Չէ, լա՛վ էր անում:
Հիմա ինքը մատների լաքի գույնը չի հարմարեցնում տարվա եղանակի հետ: Առաջ պարտադիր այդպես էր անում, հիմա վախենում է ձմռան հետ ձուլվելուց ու պայծառ գունավորված մատներով է հավաքում արմատներից սպիտակող, թափվող մազերը: Նույնիսկ ամուսնական մատանի առավ՝ ինքն իր համար: Նույն գիշերը կանգնեց պատուհանի առաջ, նայեց քաղաքի լույսերին ու դրեց մատը՝ ինքն իրեն պսակելով սեփական մենության հետ, նույնիսկ հավատարմության երդում տվեց: Մատանին քարով էր: Երկու հատ: Հիմա ինքը հիշում է իրենց դասարանի տղաներից... Անունը չի հիշում: Ոչ թե որովհետև տղան ներս մտնող աչքեր ուներ, այլ քանի որ քաշում էր իր մազերը: Հիմա ինքն ամենաշատն է նման այդ հանձնված աղջկան, ու ամենաշատն է ատում նրան, ու ամենաշատն ուզում է պաշտպանել նրան: Մենակ չթողնել: Ձմռանը, ստի մեջ, մարդկանց մեջ:
Մեծ ընկերությունում է աշխատում, ու ինչպես բոլոր մեծ ընկերություններում աշխատողները քիչ ընկերներ ունի, ամեն օր լողանում է՝ մանավանդ աշխատանքից տուն գալուց հետո: Չէ, հայացքներ էլի զգում է, բայց այդ հայացքներն ամենևին գարնան մասին չեն. ինքն է այդպես զգում, ուրեմն հենց այդպես է, որ կա: Լողանալուց հետո հագնում է մանուշակագույն խալաթը: Ավելի փափուկն էլ ունի, նվիրել են, բայց դեղին է: Ինքը չի սիրում դեղինը: Շատ բան կա, որ չի սիրում ինքը. մեծ ընկերությունում է աշխատում: Պատահում է, որ մեկ-մեկ պատուհանից նայում է քաղաքին, բայց հիմնականում՝ հենց խալաթով կուչ է գալիս բազմոցին ու ինքն իրեն գրկում: Հեռուստացույց հիմնականում լսում է: Երգեր: Ժպտում է, երբ հիշում է ընկերուհիների պատմածները՝ ամուսնական կյանքի մասին: Ինքն այդ կյանքի մասին ամեն բան գիտի. ինքն ամուսնացած չէ: Երբեք չի ուզել, որ իր տանը խաբեն, թեկուզ՝ շատ սիրելուց, միայն սիրելուց: Հիմա մի քիչ... Չէ՛, չի ուզում:
Հիմա ինքն ավելի շատ ուզում է սպանել, քան սիրել: Շատ ու շատերին: Հիմա ինքը ծաղիկներն էլ չի վերցնում: Նվիրող էլ չկա:
Իր տուն եկող միակ ընկերուհին էր ասել՝ գնա բժշկի. «Հիմա բոլորն անում են»: Ինքն էլ գնացել էր: «Կլեոպատրան» էլ էր ընկերուհին խորհուրդ տվել: Ինքն էլ ամեն շաբաթ կոսմետիկական կավը խառնում էր թթվասերի հետ, կիտրոնի հյութ ու մեղր ավելացնում ու քսում դեմքին: Տասնհինգ-քսան րոպե հետո էլ լվացվում՝ տաք, հետո սառը ջրով: Իսկապես վերացնում էր կնճիռները՝ գարնանն աճող ծաղիկների պես:
Ինչ լավ է՝ հիվանդանոցի անունը փոխեցին՝ դարձրեցին բժշկական կենտրոն: Ամեն ինչ լավ ավարտվեց. բժիշկն իսկական պրոֆեսիոնալ էր: Մինչև սկսելն ասաց. «Հուսամ՝ ամեն բան լավ կլինի»: Ինքը ոչինչ չասաց: Ինքը ոչինչ չուներ, որ ասեր, մանավանդ՝ գարնան հույս: Ինքը միայն ուզում էր, որ ամեն ինչ արագ ավարտվի, որ ինքն արագ հղիանա, արագ ծննդաբերի: Ինքն արդեն պատասխանել էր օրական տասը-տասնհինգ կնոջ հույս տվող բժշկի հարցին՝ «Իսկ ինչո՞ւ եք ուզում երեխա ունենալ՝ արհեստական բեղմնավորման ճանապարհով»: «Ուզում եմ երեխա ունենալ, որ կարողանամ մարդ սպանել»,-ասել էր:
Բժիշկը չէր հարցրել, թե ինչու. գիտեր, թե ինչու:
Ինքն արդեն հղի էր: Գարունը մոտենում էր: Այդ տարի ահագին ուշացավ գարունը՝ չնայած ինչո՞ւ միայն այդ տարի:
Հովիկ Աֆյան