Շառլ Ազնավուր. «Մահ չունենալը կլիներ իդեալական»

22:08 01.10.2021 | Արթդարակ | կինոմամուլ

Ես նայում եմ, լսում եմ մարդկանց, սովորում եմ մարդկանցից

Ֆրանսահայ շանսոնյե Շառլ Ազնավուրը կյանքից հեռացավ 2018թ-ի հոկտեմբերի 1-ին: Նույն՝ 2018 թվականի հունվարին նա հյուրընկալվել էր France 2 հեռուստատեսության մեկնաբան Կատրին Սեյլակի «Thé ou Café» հեղինակային հաղորդմանը: «ArtCollage»-ը իր ընթերցողին է ներկայացնում նրանց զրույցի առանցքային պահերը:

 

Կատրին Սեյլակ -Կարո՞ղ եմ Ձեզ դիմել անունով՝ Շառլ:

Շառլ Ազնավուր -Այո, իհարկե:

Կատրին Սեյլակ -Այս առավոտ Դուք Շա՞ռլն եք, թե Ազնավո՞ւրը:

Շառլ Ազնավուր -Դուք ոնց որ իմ քույրը լինեք: Նման բաներ երբեմն նա է ինձ ասում:

Կատրին Սեյլակ -Ձեր այն քույրը, որը շուտով նշելու է իր 95-ամյա՞կը:

Շառլ Ազնավուր -Այո, այս հինգշաբթի, Նոր Տարվա օրը: Այդպես եմ ասում, որովհետև դա իմ կրոնի Նոր Տարին է:

Կատրին Սեյլակ -Իհարկե, Դուք 93 և կես տարեկան եք:

Շառլ Ազնավուր -Այդպես է:

Կատրին Սեյլակ -Եվ ամեն ինչ լավ է. բեմի վրա Դուք անհավանական եք, տեսնում ենք, թե ինչպես եք Դուք պարում, և դա տևում է մեկ ու կես ժամ: Պետք է պատշաճը հատուցել Ձեր կենսունակությանը, կորովին:

Շառլ Ազնավուր -Այն պահից ի վեր, երբ սկսում ենք սիրել մեր մասնագիտությունը, պետք է դրանով լավ զբաղվենք, իսկ դրա համար հարկավոր է դուր գալ այս բեմի վրա եղած ժամանակ:

Կատրին Սեյլակ -Բայց նաև հարկավոր է ունենալ քաջ առողջություն: Արդյո՞ք հինգ կտոր շաքարի օգտագործումը նպաստում է լավ առողջություն ունենալուն:

Շառլ Ազնավուր -Ինձ ասացին. «Ո՛չ շաքար, ո՛չ աղ, ո՛չ ճարպ»՝ ես երեքն էլ օգտագործեցի: 

Կատրին Սեյլակ -Ճա՞րպ: Չեմ պատկերացնում, թե այստեղ խնդիր կա:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ, կան խոզապուխտի տեսակներ, իսպանական խոզապուխտը՝ համոնը, այն ճարպոտ է: Սիրում եմ Իսպանիայի ոգին: Նմանապես յուղի շերտով պատած կտրատած միս եմ սիրում: Շատ եմ հավանում ճարպը:

Կատրին Սեյլակ -Այս տղան Շա՞ռլն է: (Ցույց է տալիս Ազնավուրի մանուկ հասակում արված լուսանկարը):

Շառլ Ազնավուր -Իհարկե: Շատ ժամանակ է անցել:

Կատրին Սեյլակ -Այո, ահագին տարիներ են անցել այն պահից, երբ նա ծնվեց Ֆրանսիա ժամանած և քաղաքացիություն չունեցող անձանց ընտանիքում:

Կատրին Սեյլակ -Ո՞րն էր այդ փոքրիկ տղայի կոչումը:

Շառլ Ազնավուր -Հայտնի չէ:

Կատրին Սեյլակ -Ի՞նչ կարող էր նա դառնալ:

Շառլ Ազնավուր -Հաստատ ռեստորանի տեր, ինչպես նրա ծնողները, հետևաբար և խոհարար: Այո, բայց հայրս երգիչ էր:

Կատրին Սեյլակ -Ձեր ծնողներն արտիստնե՞ր էին:

Շառլ Ազնավուր -Այո, մայրս դերասանուհի էր, մի քիչ էլ՝ լրագրող:

Կատրին Սեյլակ -Ձեր ծնողներն առանց փող ժամանեցին Ֆրանսիա, ավելի ճիշտ՝ դուք ապրում էիք չքավորության մեջ:

Շառլ Ազնավուր -Աղքատության՝ այո, սակայն ո՛չ չքավորության:

Կատրին Սեյլակ -Դուք մե՞ծ տարբերություն եք դնում այս երկու բաների միջև: Աղքատությունն ընդունելի՞ է:

Շառլ Ազնավուր -Մենք ընդունող երկրում էինք, ամեն դեպքում մեզ չէին նեղում, մեր մասին չէին խոսում այնպես, ինչպես արտահայտվում են այսօրվա ներգաղթյալների մասին: Շատերն են Ֆրանսիա մուտք գործել, պետք չէ մոռանալ այդ մասին: Այդ իսկ պատճառով այստեղ գալուց հետո, հայրս որպես կամավոր մեկնեց պատերազմ: Նրան ասացին՝ ինչո՞ւ ես դա անում, նա պատասխանեց. «Պետք է վերադարձնել այս երկրին այն, ինչ նա տվել է մեզ»: Սա կարևոր է:

Կատրին Սեյլակ -Զղջո՞ւմ եք այն բանի համար, որ, օրինակ, չեք սովորել այնքան, որ հիմնական կրթության վկայական ստանաք, որ ինքնուս եք, Դո՛ւք, որ այդքան սիրում եք ուսանել, կցանկանայի՞ք կրթության մեջ ավելի առաջ գնալ:

Շառլ Ազնավուր -Այո, բայց մենք դրա համար միջոցներ չունեինք: Ուսման համար վճարված էր մինչև տարրական կրթության փուլը, բայց ես կցանկանայի ունենալ ոչ թե հիմնական կրթության վկայական, այլ միջնակարգ կրթության ատեստատ, իսկ ես նույնիսկ տարրական դպրոցի վկայական չունեի: Ես չկարողացա ստանալ այն: Ես թողեցի դպրոցը: Երբ ես մոտավորապես տաս ու կես տարեկան էի, կարող էի սովորել, գնելով գրքեր Ժիբեր Ժյոն գրախանութից, որտեղ արդեն գնված գիրքը, կարդալուց հետո կարելի էր վերավաճառել և մեկ ուրիշը գնել: Սա հիանալի է: Եվ հետո փողոցը: Շատ բան կարելի է սովորել փողոցում:

Կատրին Սեյլակ -Բայց ի՞նչ են սովորում փողոցում:

Շառլ Ազնավուր -Նախ սովորում են ինչպես վարվել ուրիշների հետ, սովորում են այցելել այն վայրերը, որոնք կարող ենք հաճախել: Մեր տան կողքին էին ՝մի կողմից Սորբոնը, մյուսից՝ Կլյունի թանգարանը և այդ կարգի շատ ուրիշ բաներ, որոնք տեղակայված էին մի քանի կիլոմետր հեռավորության վրա: Ես հագնում էի իմ անվաչմուշկներն ու սլանում դեպի այն վայրերը, որոնք կարող էի այցելել:

Կատրին Սեյլակ -Դուք բավականին վաղ տարիքից սկսեցիք աշխատել:

Շառլ Ազնավուր -Ինը տարեկանից:

Կատրին Սեյլակ -Ձեր ծնողներին ֆինանսապես օգնելն արդյո՞ք կարևոր էր և նույնիսկ պարտադիր:

Շառլ Ազնավուր -Այո, քույրս և ես վաստակում էինք: Հետո մենք նրանց ֆրանսերեն սովորեցրեցինք, իսկ նրանք մեզ՝ հայերեն:

Կատրին Սեյլակ -Լավ չե՞ն սովորեցրել, հարցնում եմ, քանի որ սա ձեզ է վերաբերվում:

Շառլ Ազնավուր- Ոչ, ոչ, ես լավ եմ խոսում, սակայն չգիտեմ հայերեն ո՛չ գրել, ո՛չ կարդալ:

Կատրին Սեյլակ -Դուք զղջո՞ւմ եք դրա համար:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ, որքան էլ տարօրինակ է, իմ միակ լեզուն որոշակիորեն ֆրանսերենն է:

Կատրին Սեյլակ -Ո՞րն էր ձեր կյանքի, ձեր հաջողության շարժիչ ուժը:

Շառլ Ազնավուր -Սովորել, սովորել, սովորել, և վերջ: Սա է իսկական առաջ մղող ուժը:

Կատրին Սեյլակ -Զայրույթը նույնպե՞ս:

Շառլ Ազնավուր -Բնավ ոչ: Եթե ես զայրացած լինեի, ես չէի կարողանա նույն կերպով կայանալ իմ մասնագիտության մեջ:

Կատրին Սեյլակ -Դուք մի՞շտ եք վստահել ինքներդ ձեզ՝ ի հեճուկս ամեն ինչի:

Շառլ Ազնավուր -Այո, ես գիտեի, որ իրավացի եմ, չգիտեմ, վստահում էի թե ոչ, բայց գիտեի, որ արդար եմ, որ այն, ինչ հեղինակել եմ՝ լավ է գրված, որ դրան դեռ կհասնեն, և որ չենք կարող միշտ նույն բաները շարադրել. «Ես քեզ սիրում եմ, դու ինձ սիրում ես, բոհեմ և այլն»: Ես թողեցի այդ ամենն և գնացի ավելի հեռու: Սկսեցի փնտրել հասարակական թեմաներ՝ ես առաջինն էի, ով իրոք հասարակական փաստ շոշափեց: Ի դեպ, ես դեռ շարունակում եմ անդրադառնալ այնպիսի բաների, որոնց մասին մարդիկ չեն գրում: Օրինակ, գրել եմ «Ներկա ժամանակը»: Ներկա պահը գայություն չունի: Այն ժամանակ, երբ դուք դա ասում եք, պահն արդեն թռավ-գնաց, և ես շատ ջանք եմ գործադրել դա նկարագրելու համար: Դժվար բաները ես հեշտությամբ եմ գրել: Սա է, որ հետաքրքիր է:

Կատրին Սեյլակ -Ինչպե՞ս եք ձևափոխել ձեր թերությունները և ուժի վերածել:

Շառլ Ազնավուր -Ես չեմ ձևափոխել դրանք, ես պարզապես ստիպել եմ ընդունել իմ թերությունները:

Կատրին Սեյլակ -Դրանք ուրիշներին ընդունե՞լ եք տվել:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ թե ուրիշներին, այլ՝ հանդիսատեսին: Մյուսներն արդեն ընդունել էին: Ընկերներս վաղուց էին ընդունել:

Կատրին Սեյլակ -Ո՞րն է Ձեր համար ամենակարևոր նշանակություն ունեցող  պարգևը:

Շառլ Ազնավուր -Կարծում եմ, որ դա Ակադեմիայի մեդալն է: Այն դեռ իմ տանն է, ցուցադրված է աչքի զարնող տեղում: Ես շատ մեդալներ եմ ստացել ամբողջ աշխարհից, սակայն այս մեկը բացառիկ կարևորություն ունի: Սա իմ սեփական Ֆրանսիան է:

Կատրին Սեյլակ -(Ցույց է տալիս Հոլիվուդի Փառքի ճեմուղում անվանական աստղ ստանալու պահը պատկերող լուսանկարը):Սա Հովիվուդում էր, մի քանի ամիս առաջ՝ օգոստոսին, սա ձեռնադրո՞ւմ էր:

Շառլ Ազնավուր -Կարծում եմ՝ այո:

Կատրին Սեյլակ -Դուք հանդիպել եք բազմաթիվ հայտնի մարդկանց, ո՞վ է ազդել Ձեզ վրա, ո՞վ է եղել Ձեզ համար ամենակարևոր նշանակություն ունեցող անձը:

Շառլ Ազնավուր -Տրենեն:

Կատրին Սեյլակ-Շառլ Տրենեն:

Շառլ Ազնավուր -Նա նույնքան մեծ նշանակություն է թողել Բրասենսի, Բրելի վրա: Ի դեպ, բոլորն այդ մասին խոսել են:

Կատրին Սեյլակ -Նրան բավականաչափ հարգանք չի՞ մատուցվում:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ, վատ չէ: Նրան չեն մոռանում, նա միշտ իրեն սիրողների կյանքի անբաժանելի մասն է, նրա երգերը դեռ շատ են երգում:

Կատրին Սեյլակ -Նրա երգացանկից ինչ-որ բան կա՞, որ Ձեր մտքին է գալիս:

Շառլ Ազնավուր -Մի օր, երբ հայրս լսեց «Ուրախություն կա» երգը, ասաց ինձ. «Նման երգով արտիստը կարող է շրջագայել ամբողջ աշխարհում», և նա իրավացի էր:

Կատրին Սեյլակ -Իրար ճանաչո՞ւմ էիք:

Շառլ Ազնավուր -Այ քեզ բան՝ այո:

Կատրին Սեյլակ -Ընկերնե՞ր էիք:

Շառլ Ազնավուր -Շատ մտերիմ ընկերներ էինք: Մենք մեր ծննդյան օրերը միասին էինք նշում, նաև նրա ընկերների հետ:

Կատրին Սեյլակ -Շառլոտ Գինսբուրը ցանկանում է ձեզ դիմել. «Ձեր պատճառով հայրս դարձավ շատ խանդոտ, որովհետև երբ ես դեռահաս էի, ամբողջ ժամանակս անցկացնում էի Ձեր երգերը լսելով»: Գիտեի՞ք, որ Սերժ Գինսբուրին շատ խանդոտ էիք դարձրել:

Շառլ Ազնավուր -Դա խանդ չէ, դա հայրական զգացմունք է, լրիվ ուրիշ բան է, չնայած ես կցանկանայի ավելի լավ ճանաչել նրան:

Կատրին Սեյլակ -Ձեզ հաճա՞խ են դավաճանել:

Շառլ Ազնավուր -Այո, բայց ոչ իմ մասնագիտության մարդիկ: Դրանք  մարդիկ էին, որոնք հարում էին իմ մասնագիտությանը ու ուզում էին լինել դրա մեջ, այդքան մի բան:

Կատրին Սեյլակ -Դրանք պորտաբույծնե՞ր էին:

Շառլ Ազնավուր -Այդպես է: Ես իմ երգերում շատ բաներ եմ ասել նրանց մասին:

Կատրին Սեյլակ -Հաստատ: Արդյո՞ք ինչ-որ պահի հաջողությունը կուրացրել է ձեզ:

Շառլ Ազնավուր -Այո:

Կատրին Սեյլակ -Ո՞ր ժամանակահատվածում:

Շառլ Ազնավուր -Ամենասկզբից, երբ արդեն ինձ մոտ ստացվում էր, խելքս կորցրեցի, բայց դա նորմալ է, իսկ հետո ես հանգստացա:

Կատրին Սեյլակ -Ի՞նչ է լավ երգը:

Շառլ Ազնավուր -Տեքստ: Լավ երգը նախևառաջ լավ տեքստ է:

Կատրին Սեյլակ -Երաժշտությունից առա՞ջ:

Շառլ Ազնավուր -Այո, որովհետև երաժշտությունը հարստացնում է տեքստը, սակայն տեքստը չի հարստացնում երաժշտությանը՝ այն գոյություն ունի ինքնուրույն: Կարելի է բեմից արտակարգ արտասանել որևէ լավ տեքստ առանց երաժշտության ուղեկցության, որը հետո կավելացվի: Երաժշտությունը հաջող է ստացվում այն ժամանակ, երբ կոմպոզիտորը կարողանում է տեքստը կարդալ, քանի որ ոչ բոլորն են կարողանում տեքստ կարդալ: Իսկ երբ դա նրանց հաջողվում է, նրանք սկսում են երաժշտություն գրել այնպես, ինչպես դա անում էր Բեկոն, ինչպես դա անում էին Ռոշն ու Գարվարենցը՝ սա շատ կարևոր է:

Կատրին Սեյլակ -Կա՞ երգ, որը Ձեզ հոգս է պատճառել, Ձեզ շատ դժվար է տրվել, բազմաթիվ փորձերից հետո է գրվել:

Շառլ Ազնավուր -«Ներկա պահը», որովհետև այն գոյություն չունի. թեմա չկա, ոչինչ չկա: Մեկ ուրիշ բարդ տեքստից գլուխ հանելու համար ես ժեստերի լեզուն սովորեցի, որի ուղեկցությամբ էլ երգում եմ: Երբ տեքստը դժվար է, ես ո՛չ ուտում եմ, ո՛չ քնում, ո՛չ խմում, մեկուսանում եմ տան մի անկյունում այնքան ժամանակ, որքան, որ ինձանից կպահանջվի ճիշտ տարբերակը գտնելու համար:

Կատրին Սեյլակ -Այդպիսի պահերին դուք վանականի կյանքո՞վ եք ապրում:

Շառլ Ազնավուր -Այո:

Կատրին Սեյլակ -Սիրո՞ւմ եք այդ կարգապահությունը:

Շառլ Ազնավուր -Ես կարծում եմ, որ կարգապահությունը շատ կարևոր բան է, ի դեպ՝ ամեն ինչում:

Կատրին Սեյլակ -Կարլա Բրունին ձեզ հարց ունի տալու. « Շառլ, ինչպե՞ս եք գրել, օրինակի համար, «Իմ երիտասարդությունը» երգը մի տարիքում, երբ դուք ոչինչ չգիտեիք ծերության մասին, և, նույնիսկ չգիտեիք, որ երիտասարդությունը գոյություն ունի: Կարծում եմ, որ դուք շատ վաղ տարիքում եք գրել այն՝ սա հասուն մարդու երգ է, սա իմաստուն մարդու երգ է, այսպիսով, արդյո՞ք ձեր ծննդյան պահից ի վեր դուք անհավանականորեն իմաստուն եք եղել, թե՞ դուք ունակ եք գրել բաներ, որոնց մասին գաղափար անգամ չունենք»:

Շառլ Ազնավուր -Ես նայում եմ մարդկանց, լսում եմ մարդկանց, սովորում եմ մարդկանցից, նույնիսկ եթե նրանց անձամբ չեմ ճանաչում: Երբ ես սկսեցի խաղալ կատակերգությունում, ես հետևում էի փողոցում քայլողներին, որպեսզի իմանամ, թե կարո՞ղ է պատահել նաև այնպես, որ մի օր ես նման ձևով քայլելու, շարժվելու կարիքն ունենամ: Ես շատ ու շատ ուշադիր եմ դրա նկատմամբ: Դերասանը պետք է ուշադրություն դարձնի, հեղինակը պետք է ուշադրություն դարձնի, երգչին մնում է միայն երգել:

Կատրին Սեյլակ -Մենք համոզի՞չ ենք, երբ ծեր հասակում գովերգում ենք երիտասարդ ժամանակները, և երբ քսան տարեկանում երգում ենք ծերության մասին: Մենք նույնքան համոզիչ չենք, երբ երգում ենք այնպիսի բաների մասին, որոնց փորձը չունենք ինքներս, որոնք չենք ապրել ինքներս:

Շառլ Ազնավուր -Ընդհակառակը, մենք դրանք ապրել ենք ելնելով մեր ծնողների, մեր տատի ու պապի կյանքի փորձից, և մենք ունենք մեր սեփական փորձը, որը ձեռք ենք բերում րոպե առ րոպե, օրեցօր:

Կատրին Սեյլակ -Դուք չորս ինքնակենսագրական գիրք եք հրատարակել «Դոն Կիխոտ» հրատարակչությունում: Որո՞նք են Ազնավուրի մութ կողմերը, որոնք մեզ  անհայտ են, որոնց մասին մենք չգիտենք:

Շառլ Ազնավուր -Առավել ևս՝ ես:

Կատրին Սեյլակ - Բայց կա՞ն չէ. ներումներ, գաղտնիքներ, առեղծվածներ, անհայտ բաներ:

Շառլ Ազնավուր -Բոլորովին, ոչինչ չկա: Ես զբաղվում եմ իմ մասնագիտությամբ, իրականում երկու-երեք մասնագիտություններով՝ հեղինակի, երգչի, որը դիմում է հեղինակին, խմբագրի ու շատ եմ սիրում մեր ֆրանսիական երգերը: Եթե ես կարող եմ օգնել՝ ապա օգնում եմ:

Կատրին Սեյլակ -Դուք հարյուրից ավելի երկրներում եք եղել հյուրախաղերով:  Որտե՞ղ է ամենաշփոթեցնող հանդիսատեսը:

Շառլ Ազնավուր -Այդպիսին չկա:

Կատրին Սեյլակ -Նրանք բոլորը նույն ձևո՞վ են արձագանքում:

Շառլ Ազնավուր -Պարտավոր են: Նրանք պարտավոր են դա անել, որովհետև ես ներխուժում եմ, մատուցելով նրանց երգեր, որոնք իրենք սովորություն չունեն լսելու, սյուժեներ, որոնց նրանք սովորաբար չեն անդրադառնում, որովհետև նրանք ավելի շատ սիրում են այնպիսի երգեր, որոնք նրանց ստիպում են երազել, և ես ստիպված եմ խախտել նրանց աշխարհը, և, ի վերջո, սա ավարտվում է նրանով, որ հանդիսատեսն երջանկանում է իմ ներխուժումից: Ուստի ասում եմ, որ այդ առումով ես խնդիրներ չունեմ:

Կատրին Սեյլակ -Ինչո՞վ եք զբաղվում ինքնաթիռում:

Շառլ Ազնավուր -Կարդում եմ, գրում եմ:

Կատրին Սեյլակ -Դո՞ւք եք որոշում որ երկիրն այցելել:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ, բայց երբեմն ես ասում եմ. «Իսկ ինչու չմեկնենք այս, կամ այն երկիրը»: Եվ մենք սկսում ենք փնտրել:

Կատրին Սեյլակ -Կա՞ մի երկիր, որտեղ երբեք ելույթ չեք ունեցել:

Շառլ Ազնավուր -Այո, ես երբեք չեմ երգել Հնդկաստանում: Ինձ հրավիրել էին Չինաստան բարեգործական գալա համերգին մասնակցելու, այդպես եմ առաջին անգամ այնտեղ մուտք գործել:

Կատրին Սեյլակ -Շառլ Ազնավուր, ո՞րն է իդեալական մահը:

Շառլ Ազնավուր -Մահ չունենալը կլիներ իդեալական:

Կատրին Սեյլակ -Չմահանա՞լը: Կուզեի՞ք անմահ լինել:

Շառլ Ազնավուր -Ոչ: Ինձ բախտ է վիճակվել նախաճաշել տիկին Կալմանի հետ, որը շատ առողջ էր: Նախաճաշի ավարտին նա խմում էր մի փոքրիկ գավաթ գինի ու ծխում մեկ գլանակ սիգարետ: Եվ հետո ես ճանաչում էի Մաթուսաղեմ անունով ոմն պարոնի, ով շատ ավելի երկար էր ապրել: Եթե ես կարողանամ հասնել դրան, ապա երջանիկ կլինեմ:

Կատրին Սեյլակ -Մինչդեռ, լսել եմ, թե ինչպես էիք երբեմն այդ առիթով ասում. «Կցանկանայի ապրել մինչև 120 տարեկան»:   

Շառլ Ազնավուր -Այո, ինքս ինձ հարցնում եմ. «Միթե՞ այդքանը բավական է»: (Ծիծաղում է):

Կատրին Սեյլակ -Դուք զվարճանալու ցանկություն ունեք, դուք իսկական զվարճասեր եք:

Շառլ Ազնավուր -Նաև մի քիչ էլ երգիծբան:

Կատրին Սեյլակ -Շատ: Հումորը հավասարապես կենսունակության մա՞ս է կազմում:

Շառլ Ազնավուր -Հումորով մարդիկ ավելի լավ ու ավելի երկար են ապրում, բայց՝ գթասիրտ, ոչ թե կծու հումորով:

Կատրին Սեյլակ -Մեր հաղորդման ավանդույթն է, որ հիշենք մեզնից հեռացածներին և նրանց հարգանքի տուրք մատուցենք: Վերջերս մեզ լքեց Ֆրանս Գալլը: (Հնչում է մի հատված «Մաման» երգից նրա և Շառլ Ազնավուրի կատարմամբ): Ի՞նչ կասեիք ինքներդ ձեզ, որ սա արդարացի չէ:

Շառլ Ազնավուր -Միշտ էլ անարդարացի է, երբ որևէ մեկը մահանում է, և հատկապես եթե նրան սիրում են, ապա դա առավել անարդարացի է դառնում: Ես նրան քիչ էի ճանաչում, ավելի շատ շփվում էի նրա հոր հետ:

Կատրին Սեյլակ -Շնորհակալություն, Շառլ Ազնավուր հարցազրույցի համար: Դուք անթերի էլեգանտ եք այսօր:

Շառլ Ազնավուր -Պետք է էլեգանտ լինել, երբ հյուր ենք գնում:

 

Թարգմանությունը ֆրանսերենից՝ Նունե Գալստյանի