Գնաց, որ տեսնի Սարոյանի աչքերը
1978-ի այդ օրը Երևանի Կինոյի տանը ասեղ գցելու տեղ չկար: Մարդկանց հոսքը չէր դադարում, և որքան մեծանում էր նրանց թիվը, շենքն, ասես, ավելի էր ընդարձակվում և տեղ անում մյուսների համար: «Դռները բացե´ք»,-հրահանգել էր օրվա հերոսը: Ժողովրդի մի
Կարդալ Ավելին
Քիմիա
Ամանները պիտի լվար: Եկան, կերան, խմեցին, գնացին: Մենակ Լիզան ասաց. «Ի՞նչ կա օգնելու», բայց Լիզան այն կանանցից էր, որ ամուսնուն չէր սիրում, պարզապես չէր բաժանվում, որովհետև «այդպես ճիշտ չի»: Տորթ էլ կերան՝ շոկոլադով ու բանանով, ինքն
Կարդալ Ավելին
Վերապրող մը. Արշալույսներ կան, որ տակավին բացված չեն
«Ողջույն քեզ, հայ ժողովուրդ, մեղա՜, ողջույն ձեզ Հայության մնացորդներ, հեռվեն, շատ հեռվեն կուգամ… Կուգամ եղեռնի այն դժոխային վայրերեն, ուր Զոհրապներ, Ակնունիներ, Խաժակներ, Զարդարյաններ, Սիամանթոներ, Վարուժաններ, Սևակներ, Տաղավա
Կարդալ Ավելին
Մեղմ անձրև կլինի
Հյուրասենյակում խոսող ժամացույցը, կարծես վախենալով, որ իրեն ոչ ոք չի լսի, համառորեն երգում էր՝ թիկ-թակ, ժամը յոթն է, առավոտյան յոթը, վեր կենալու ժամն է։ Առավոտյան լռությամբ պարուրված տունը դատարկ էր։ Ժամ
Կարդալ Ավելին
«Լավագույն ճանապարհը տուն տանող ճանապարհն է». անավարտ պատերազմի ու երբևէ չհանձնվելու մասին
Լուսանկարիչ Դավիթ Ղահրամանյանի անունը շատերին է ծանոթ: Արցախյան վերջին երկու պատերազմների, հետպատերազմական ծանր շրջանի և այժմ արդեն չորս ամսից ավելի լիակատար շրջափակման մեջ գտնվող Արցախի առօրյային,
Կարդալ Ավելին
